مقصود:

بدنبال مطالب پيش در باره عيسى مى‌فرمايد:

(وَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَها): ياد كن مريم دختر عمران را كه دامن خود را پاك نگاه داشت و پيرامون فساد و بد نامى نگشت.

(فَنَفَخْنا فِيها مِنْ رُوحِنا): پس روح مسيح را در او دميديم. در اينجا روح مسيح را روح خود مى‌نامد و اين بخاطر شرافت عيسى است. برخى گويند: يعنى به جبرئيل امر كرديم تا در گريبان مريم بدمد. آن گاه مسيح را در رحمش آفريديم.

(وَ جَعَلْناها وَ ابْنَها آيَةً لِلْعالَمِينَ‌): و هر دو را براى مردم آيت قرار داديم.

اين كه نميگويد: «آيتين» بمنظور دلالت است و احتياجى به تثنيه آوردن ندارد.

(بعلاوه منظور اين است كه ولادت عيسى آيت است) از اين جهت اينها آيتند كه دخترى بدون مرد باردار ميشود و پسرى بدون پدر بدنيا مى‌آيد و در گهواره زبان به سخن مى‌گشايد و دامن مادر را از لوث تهمت پاك مى‌كند.

(إِنَّ هذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً واحِدَةً): اين دين شما يكى است. اصل امت، جماعتى است كه در مسير واحدى باشد. از اينرو شريعت و دين را «امت واحده» خوانده است.

زيرا پيروان يك دين، يك هدف دارند.

برخى گويند: يعنى اين پيامبران از خود شمايند. شما بايد به آنها اقتدا كنيد كه آنها اجتماع بر حق دارند.

(وَ أَنَا رَبُّكُمْ فَاعْبُدُونِ‌): من خالق شمايم. مرا بيكتايى بپرستيد.

سپس در باره اختلاف يهود و نصارى مى‌فرمايد:

(وَ تَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ‌): در ميان آنها تفرقه افتاد و يكديگر را لعن كردند.

و از يكديگر بيزارى جستند. سپس آنها را تهديد كرده، مى‌فرمايد:

(كُلٌّ إِلَيْنا راجِعُونَ‌): همه آنهايى كه اجتماع مى‌كنند يا متفرق مى‌شوند، بما برميگردند و ما آنها را جزا ميدهيم.

(فَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلا كُفْرانَ لِسَعْيِهِ‌): كسى كه كارهاى نيكو