[سوره الأنبياء (21): آيات 87 تا 90]

(وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ فَنادى‌ فِي الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ (87) فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ (88) وَ زَكَرِيَّا إِذْ نادى‌ رَبَّهُ رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْوارِثِينَ (89) فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ وَهَبْنا لَهُ يَحْيى‌ وَ أَصْلَحْنا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعِينَ (90))

ترجمه:

و يادآور ذو النون را كه با غضب رفت و گمان كرد كه بر او تنگ نميگيريم و در ظلمات ندا كرد كه جز تو خدايى نيست. منزهى تو. من از ستمكاران بودم. او را اجابت كرديم و از اندوه نجات داديم و مؤمنين را اينطور نجات ميدهيم. و يادآور زكريا را كه ندا كرد خدايش را كه: پروردگارا مرا تنها نگذار و تو بهترين وارثانى. پس او را اجابت كرديم و به او يحيى بخشيديم و زنش را شايستگى داديم. آنها در نيكيها سرعت مى‌گرفتند و ما را با ميل و بيم مى‌خواندند و براى ما خاشع بودند.