و علم عطا كرديم و كوه‌ها را با داوود تسخير كرديم كه با مرغان تسبيح ميكردند و ما كننده اينكار بوديم و بداوود صنعت زره آموختيم تا شما را از ضربت سلاح دشمن حفظ كند. آيا شما شاكريد؟

قرائت:

لتحصنكم: ابو جعفر و ابن عامر و حفص از عاصم و روح و زيد بتاء و ابو بكر از عاصم و رويس از يعقوب به نون و ديگران بياء خوانده‌اند. اگر به ياء بخوانيم ضمير فاعل به «اللَّه» يا «لباس» يا «داوود» بر ميگردد و اگر به تاء بخوانيم به «لبوس» كه به معنى «درع» است برميگردد و اگر به نون بخوانيم با «علمناه» مناسب است.

لغت:

نفش: راه يافتن گوسفند و شتر در شب بمزرعه.

لبوس: زره يا شمشير يا نيزه. برخى گفته‌اند: هر چه پوشيده شود. خواه زره باشد خواه لباس.

احصان: حفظ كردن.

اعراب:

نوحا: عطف بر «لوطا».

(إِذْ نَفَشَتْ‌): متعلق به «يحكمان».

(وَ كُنَّا لِحُكْمِهِمْ شاهِدِينَ‌): حال.

كلا: مفعول اول «آتينا» و «حكماً» مفعول ثانى.

يسبحن: حال از «جبال» الطير: عطف بر «جبال» يا مفعول معه.

مقصود:

بدنبال قصه ابراهيم و لوط، بذكر داستان نوح و داوود پرداخته، مى‌فرمايد:

(وَ نُوحاً إِذْ نادى‌ مِنْ قَبْلُ‌): پيش از لوط و ابراهيم، نوح دعا كرد:(رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكافِرِينَ دَيَّاراً): (نوح 26) خدايا، از مردم كافر احدى بر روى زمين‌