اكثر مفسران قرآن معتقدند كه منظور از جمله اخير اين است كه هر وقت متذكر شدى كه نمازى بر عهده دارى بخوان. خواه در وقت نماز باشى و خواه نباشى.

اين مطلب از امام باقر (ع) نيز روايت شده است. انس مى‌گويد: پيامبر خدا فرمود هر كس نمازى را فراموش كرد، هر وقت بخاطر آورد بخواند كه كفاره‌اى جز اين ندارد پس اين آيه را خواند:(أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي) اين روايت در صحيح مسلم است.

(إِنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ أَكادُ أُخْفِيها): قيامت بطور حتم فرا مى‌رسد. ميخواهم هنگام فرا رسيدن آن را از بندگانم مخفى بدارم تا ناگهان فرا برسد.

تغلب گويد: بهترين تفسير همين است.

فايده كتمان، اين است كه مخوف‌تر و هولناكتر خواهد بود. زيرا مردم وقتى ندانند قيامت چه وقت فرا مى‌رسد؟ بيشتر مى‌ترسند.

برخى گفته‌اند: يعنى ميخواهم از خودم هم آن را مخفى بدارم. بديهى است كه هر وقت خداوند بگويد: ميخواهم آن را از خودم هم مخفى بدارم، معلوم است كه براى تو هم نخواهم گفت. عادت عرب اين بود كه هر گاه ميخواستند در كتمان چيزى مبالغه كنند، مى‌گفتند: «كتمته حتى من نفسى» و مقصود اين بود كه به احدى نخواهم گفت بدينترتيب خداوند متعال هم حد اكثر مبالغه را در باره اخفاى قيامت كرده است.

ابو عبيده مى‌گويد: يعنى نزديك است كه قيامت را بمرحله وقوع برسانم.

(لِتُجْزى‌ كُلُّ نَفْسٍ بِما تَسْعى‌): هدف از وقوع قيامت اين است كه هر كسى پاداش عمل نيك و بد خود را ببيند و از ظالم انتقام مظلوم گرفته شود.

(فَلا يَصُدَّنَّكَ عَنْها مَنْ لا يُؤْمِنُ بِها وَ اتَّبَعَ هَواهُ فَتَرْدى‌): كسانى كه بقيامت مؤمن نيستند و به هواى نفس تن داده‌اند، ترا از نماز يا از ايمان بقيامت يا عبادت و دعوت باز ندارند كه گرفتار هلاكت خواهى شد. اين خطاب اگر چه بموسى است، اما در حقيقت بهمه مكلفين است.