ثروت است و شر بيمارى و فقر است.

برخى از زهاد گويند: شر غلبه هوى است بر نفس و خير خود نگهدارى از معصيت است.

(وَ إِلَيْنا تُرْجَعُونَ‌): سر انجام بحكم ما برميگرديد تا جزاى نيك و بد اعمال خود را ببينيد.

نظم:

(وَ ما جَعَلْنا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِكَ الْخُلْدَ ...) متصل است بمطالبى كه قبلًا در باره خلقت اشياء ذكر شد. زيرا قبلا بيان كرد كه اشياء را براى زندگى دائم نيافريده، بلكه براى اين آفريده است كه وسيله‌اى براى دست يافتن به نعمتهاى آخرت باشند.

پس هر انسانى بايد بميرد و به جزا برسد.