(فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُمْ‌): مشركين، خدايان خود را بكمك ميخوانند، اما پاسخى نمى‌شنوند و از آنها كمكى دريافت نمى‌كنند.

(وَ جَعَلْنا بَيْنَهُمْ مَوْبِقاً): مجاهد و قتاده گويند: يعنى ميان مؤمنين و كافرين در روز قيامت وادى عميقى قرار مى‌دهيم كه آنها را از يكديگر جدا سازد.

ابن اعرابى گويد: يعنى ميان بت پرستان و معبودهاى آنها فاصله‌اى قرار مى‌دهيم، فرشتگان و مسيح را كه معبود خود ميدانستند، داخل بهشت و آنها را داخل جهنم مى‌كنيم.

فراء گويد: يعنى پيوندها و روابط دنيوى آنها را در آخرت، هلاك آنها قرار مى‌دهيم.

از قتاده و ابن عباس نيز همين طور روايت شده است.

بنا بر اين قول، «بين» به معناى تواصل است يعنى دوستى‌ها و مراودات آنها در راه كفر، در آخرت وسيله هلاكشان ميشود.

حسن گويد: موبق به معناى عداوت است. يعنى در ميان ايشان عداوتى هلاك كننده قرار مى‌دهيم.

از انس بن مالك روايت شده است كه: «موبق» نام واديى است در جهنم كه پر از چرك و خون است.

نظم آيات:

وجه اتصال‌( ما أَشْهَدْتُهُمْ خَلْقَ السَّماواتِ ...) به سابق اين است كه دليل و برهان سابق را براى بر انداختن شبهه، تقويت مى‌كند. اين جمله، بمنزله اين است كه گفته شود: شما به پيروى شيطان و اولادش روى آورده‌ايد و امر خدا را ترك كرده‌ايد، در حالى كه دلايل بسيارى بطلان اين روش را ثابت مى‌كنند. اگر من در آفرينش آسمانها و زمين، از آنها كمك خواسته بودم، شما بيشتر و بهتر از اين، از آنها پيروى نميكرديد.

برخى گويند: منظور خداوند اين است كه او در آفرينش موجودات، شريكى ندارد. پس سزاوار نيست كه ديگرى را شريك او سازند يا ديگرى را بخدايى بخوانند.