او مى‌افزاييم و هرگز از عذاب او كاسته نمى‌شود. «مدا» براى تأكيد فعل است.

(وَ نَرِثُهُ ما يَقُولُ‌): ما او را هلاك مى‌كنيم و مال و اولادش را مالك مى‌شويم و مالكيت او را باطل مى‌كنيم. اين معنى از ابن عباس و قتاده و ابن زيد است.

(وَ يَأْتِينا فَرْداً): و بدون مال و اولاد، تنها و بيكس نزد ما مى‌آيد.

(وَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لِيَكُونُوا لَهُمْ عِزًّا): اين كافران، بتها را بخدايى گرفتند براى اينكه در آخرت، از شفاعت آنها بهره‌مند گردند، زيرا آنها از بتها اميد شفاعت و نصرت داشتند و مى‌خواستند بوسيله آنها كسب عزب كنند.

(كَلَّا): چنين نيست. اين بتها وسيله عزت و سربلندى آنها نيستند، بلكه وسيله خوارى و عذاب آنها هستند.

(سَيَكْفُرُونَ بِعِبادَتِهِمْ‌): ديرى نمى‌پايد كه منكر عبادت آنها مى‌شوند و بر اثر بدى عاقبت، از آنها تبرى مى‌جويند و مى‌گويند:( وَ اللَّهِ رَبِّنا ما كُنَّا مُشْرِكِينَ‌) (انعام 23: بخدا، پروردگار ما سوگند، ما مشرك نبوده‌ايم).

برخى گويند: مقصود اين است كه بتها بعبادت مشركين كفر مى‌ورزند و آنها را تكذيب مى‌كنند. چنان كه از آنها نقل مى‌كنند كه مى‌گويند:( تَبَرَّأْنا إِلَيْكَ ما كانُوا إِيَّانا يَعْبُدُونَ‌) (قصص: 63 ما از آنها در پيشگاه تو تبرى مى‌جوييم. آنها ما را پرستش نمى‌كردند) اين قول از جبائى است.

(وَ يَكُونُونَ عَلَيْهِمْ ضِدًّا): اخفش گويد: «ضد» مثل «رسول و عدو» هم مفرد بكار مى‌رود، هم جمع. يعنى: بت پرستان بهمكارى يكديگر، بر ضد اين خدايان قيام مى‌كنند و به تكذيب آنها مى‌پردازند.

برخى گويند: يعنى در آتش جهنم قرين و همدم يكديگرند و آنها را لعن مى‌كنند و از آنها تبرى مى‌جويند. اين معنى از قتاده است.

قتيبى گويد: يعنى در دنيا بت‌ها را دوست مى‌داشتند و در آخرت آنها را دشمن مى‌دارند.