گرفتار گمراهى و عدول از حق باشد، كيفرش اين است كه خداوند او را در گمراهى و ضلالت، باقى مى‌گذارد. بنا بر اين فعل امر در اينجا بمعناى خبر بكار رفته است. منتهى فعل امر، مقصود را با تأكيد بيشترى بيان مى‌دارد. يعنى: افراد گمراه هر كارى مى‌خواهند بكنند و هر طور مى‌خواهند بزندگى خود ادامه دهند، اين مهلت را البته خداوند به ايشان مى‌دهد، تا هر چه خدا مى‌خواهد زندگى كنند. بديهى است كه طول عمر، براى آنها سودى ندارد. در جاى ديگر مى‌فرمايد:( وَ نَذَرُهُمْ فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ‌) (انعام 110: آنها را رها مى‌كنيم تا در سركشى خود سرگردان بمانند).

(حَتَّى إِذا رَأَوْا ما يُوعَدُونَ إِمَّا الْعَذابَ وَ إِمَّا السَّاعَةَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ شَرٌّ مَكاناً وَ أَضْعَفُ جُنْداً): هنگامى كه وعده ما را ديدند و عذاب يا قيامت را مشاهده كردند، خواهند دانست كه جايگاه ايشان بدتر است يا جايگاه مردم مؤمن و خواهند فهميد كه لشكر ايشان ضعيف‌تر است يا لشكر پيامبر و مسلمين؟! اين آيه، پاسخ گفتار آنهاست كه مى‌گفتند:( أَيُّ الْفَرِيقَيْنِ خَيْرٌ مَقاماً وَ أَحْسَنُ نَدِيًّا).

مقصود از عذاب، يا عذاب استيصال يا عذاب پريشانى و درماندگى يا عذاب قبر يا عذاب شمشير است.