حكمت، بر خداوند واجب و لازم مى‌شود.

(ثُمَّ نُنَجِّي الَّذِينَ اتَّقَوْا): ابن عباس گويد: يعنى كسانى كه از شرك پرهيز كرده‌اند، نجات مى‌دهيم.

(وَ نَذَرُ الظَّالِمِينَ فِيها جِثِيًّا): و مشركين و كفار را در حالى كه بر زانو نشسته‌اند، در آنجا باقى مى‌گذاريم. برخى گفته‌اند: يعنى آنها را دسته دسته در جهنم باقى مى‌گذاريم. برخى گفته‌اند: مقصود از ظالمين، هر ستمكار و هر گنهكارى است.

(وَ إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَيُّ الْفَرِيقَيْنِ خَيْرٌ مَقاماً وَ أَحْسَنُ نَدِيًّا): هنگامى كه آيات قرآنى ما كه حجت‌هاى ظاهر و آشكار هستند، بر مردم كافر خوانده مى‌شود، منكران توحيد و تكذيب كنندگان انبيا، از روى انكار، بمردم مؤمن مى‌گويند: آيا جايگاه و مسكن و موقعيت ما بهتر است يا شما؟! بدينترتيب، به ثروت و مكنت دنيا فخر مى‌كنند و در باره سرانجام كار نمى- انديشند و مردم مستمند را به اشتباه مى‌افكنند و اينطور وانمود مى‌كنند كه: هر كس در اين دنيا ثروتى داشته باشد، در آخرت نيز در رفاه و آسايش است.

اكنون خداوند آنها را متنبه مى‌سازد كه اين عقيده باطل و بى اساس است.

مى‌فرمايد:

(وَ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَحْسَنُ أَثاثاً وَ رِءْياً): ابن عباس گويد:

اثاث، متاع و زينت دنيا و رئى، منظره و هيأت است. يعنى: خداوند، پيش از ايشان مردمى را كه ثروتمندتر و خوش منظرتر از ايشان بودند، تباه و صورت ايشان را زشت گردانيد و مال و جمال، آنها را سودى نبخشيد. اينان نيز از مال و جمال خود سودى نمى‌برند. برخى گويند: منظور، نضر بن حارث و اطرافيان اوست. اينان موها را آرايش مى‌دادند و لباسهاى گرانقيمت به تن مى‌كردند و به ديگران فخر مى‌فروختند. سپس به پيامبر خود مى‌فرمايد:

(قُلْ مَنْ كانَ فِي الضَّلالَةِ فَلْيَمْدُدْ لَهُ الرَّحْمنُ مَدًّا): اى محمد، بگو: هر كس‌