باشد، خداوند براى او گسترش مى‌دهد. تا هنگامى كه آنچه وعده داده مى‌شوند،- يا عذاب يا قيامت را- بنگرند، خواهند دانست كه جايگاه كى بدتر و سپاه كى ضعيفتر است؟

قرائت:

ننجى: كسايى و روح و زيد از يعقوب به تخفيف و ديگران به تشديد خوانده‌اند و هر دو بيك معنى هستند.

مقاماً: ابن كثير بضم ميم و ديگران بفتح خوانده‌اند. بفتح ميم ممكنست مصدر و ممكنست اسم مكان باشد و بضم ميم اسم مكان است.

رئيا: اهل مدينه- بجز روش- و ابن عامر و اعشى و برجمى از ابو بكر «ريا» به تشديد و ديگران «رئيا» بهمزه خوانده‌اند. رئى اسم مصدر و به معناى مرئى است و ممكنست همزه قلب به ياء و در ياء دوم ادغام شود.

لغت:

حتم: قطع.

اثاث: متاع. مفرد آن «اثاثه».

رئى: آنچه كه انسان از ظاهر احوال قوم مى‌نگرد. اين كلمه بمعناى مرئى است مثل ذبح بمعناى مذبوح.

ندى: مجلس. نادى. دار الندوه مكه، خانه قصى بود كه تيمناً براى مشاوره در آنجا گرد مى‌آمدند. اصل اين كلمه، بمعناى مجلسى است كه اهل كرم در آن جمع شوند. حاتم گويد:

يعنى: به مجلس بزرگان دعوت شدم و بگوشه چشمى بمن نگاه نشد.

اعراب:

(إِنْ مِنْكُمْ إِلَّا وارِدُها): «منكم» صفت است براى «احد» كه مبتداى محذوف است.

جثيا: حال.