(إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا): هر گاه قرآن بر آنها خوانده شود در برابر خدا سجده مى‌كنند و به تضرع و ناله مى‌پردازند. آرى آنها با همه عظمتى كه دارند، بياد خدا اشك مى‌بارند. اما مردم غافل و سبكسر با همه آلودگيهايى كه دارند، از گريستن خوددارى مى‌كنند.

(فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ‌): پس از آنها يهوديان بوجود آمدند كه مردمى نابخرد و زشت رفتار هستند. مجاهد و قتاده گويند: مقصود دسته‌اى از همين امت است.

(أَضاعُوا الصَّلاةَ): محمد بن كعب گويد: يعنى نماز را ترك كردند. ابن مسعود و ابراهيم و عمر بن عبد العزيز و ضحاك گويند: يعنى نماز را به تأخير انداختند. از امام صادق (ع) نيز همين طور روايت شده است.

(وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ‌): و در راه حرام، شهوات خود را دنبال كردند. وهب گويند:

يعنى پس از آنها مردمى آمدند كه قهوه مى‌نوشيدند و قمار بازى مى‌كردند و دنبال شهوت و لذت بودند و وظائف خود را ترك و نمازها را تضييع كردند.

(فَسَوْفَ يَلْقَوْنَ غَيًّا): زجاج گويد: يعنى مجازات كجروى خود را خواهند ديد. چنان كه مى‌فرمايد:( وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ يَلْقَ أَثاماً) (فرقان 68: هر كس چنين كند، مجازات گناه را خواهد ديد) برخى گويند: يعنى با شر و نوميدى مواجه خواهند شد.

چنان كه شاعر گويد: و من يغو لا يعدم على الغى لائما يعنى: هر كس مرتكب كار زشت شود، دچار حرمان و يأس خواهد شد.

برخى گويند: غى، واديى است در جهنم.

(إِلَّا مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً): مگر كسانى كه نادم شوند و ايمان بياورند و كارهاى واجب و مستحبّ را انجام دهند.

(فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَ لا يُظْلَمُونَ شَيْئاً): اينان داخل بهشت مى‌شوند و هيچ ظلمى نمى‌بينند.

از اينجا برمى‌آيد كه خداوند، هيچكس را از پاداش عملش محروم نمى‌كند.