(وَ رَفَعْناهُ مَكاناً عَلِيًّا): و او را به مكان مرتفعى بالا برديم. انس و ابو سعيد خدرى و كعب و مجاهد گويند: به آسمان چهارم برده شد. ابن عباس و ضحاك گويند: به آسمان ششم برده شد. مجاهد گويد: مثل عيسى، زنده به آسمانها برده شد. ديگران گويند: ميان آسمان چهارم و پنجم قبض روح شد. از امام باقر (ع) نيز چنين روايت شده است. برخى گويند: مقصود اينست كه بوسيله رسالت، مقام او را رفعت بخشيديم.

مثل‌( وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ‌) (انشراح 2: نام ترا بلند كرديم) و مقصود رفعت مكانى نيست.

اكنون همه پيامبران را مورد مدح و ستايش قرار داده، مى‌فرمايد:

(أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ‌): اينان كه وصفشان گذشت، كسانى هستند كه خداوند بوسيله نبوت- و بقولى بوسيله ثواب و ساير نعمتهاى دينى و دنيوى- به آنها انعام و احسان فرموده است. اينان پيامبرانى هستند از ذريه آدم و از كسانى كه با نوح سوار كشتى كرديم و از ذريه ابراهيم و اسرائيل. با اينكه همه آنها از نسل آدم هستند، مع الوصف در ذكر نسب آنها فرق مى‌گذارد، براى اينكه تفاوت آنها را از لحاظ فضيلت بيان دارد. شرافت ادريس در انتساب به آدم و اينست كه جد نوح بود.

ابراهيم از نسل كسانى است كه همراه نوح سوار كشتى شدند. يعنى از نسل سام بن نوح. اسماعيل و اسحاق و يعقوب، كه از آدم دور شده‌اند، از ذريه ابراهيم هستند و شرافت ابراهيم را كسب كرده‌اند. موسى و هارون و زكريا و يحيى و عيسى از ذريه اسرائيل هستند.

(وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا): برخى گفته‌اند: از اينجا اول كلام است. يعنى از مردمى كه هدايتشان كرديم و آنها را برگزيديم، كسانى هستند كه هر گاه آيات خدا را بشنوند، به سجده مى‌افتند و مى‌گريند. اما اين قسمت، بخاطر دلالت كلام حذف شده است. از على بن الحسين (ع) نقل شده است كه مقصود ماييم. برخى گويند:

منظور همان پيامبرانى است كه: قبلا ياد شدند. يعنى آنها كسانى هستند كه ما هدايتشان كرده و از ميان خلق برگزيده‌ايم. سپس در وصف آنها مى‌فرمايد: