را دنبال كردند و بزودى كيفر بد كارى خود را مى‌بينند. مگر كسانى كه توبه كنند و ايمان آورند و كار نيكو انجام دهند. اينان داخل بهشت مى‌شوند و ستم نمى‌بينند.

لغت:

على: بزرگ و برتر. فرق ميان على و رفيع اين است كه على هم به معناى مقتدر و هم بمعناى برتر است. اما رفيع تنها بمعناى كسى است كه برترى دارد. از اين جهت خدا را رفيع نمى‌گويند: زيرا رفعت در مكان است. بلكه رفيع الدرجات مى‌گويند.

بكى: جمع باكى يعنى گريان. ممكن است مصدر باشد.

خلف: اين كلمه بفتح لام بمعناى جانشين صالح و به سكون لام به معناى جانشين ناصالح است. گاهى هم هر كدام بمعناى ديگرى استعمال مى‌شود. لبيد گويد:

يعنى: آنان كه در پناه آنها زندگى شد، رفتند و كسانى باقى ماندند كه سراسر نقص و عيب هستند.

اعراب:

(سُجَّداً وَ بُكِيًّا): حال.

(إِلَّا مَنْ تابَ‌): در محل نصب و استثناى متصل. ممكنست استثناى منقطع و به معناى «لكن» باشد.

مقصود:

اكنون خداوند به نقل داستان ادريس پرداخته، مى‌فرمايد:

(وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا): ادريس جد پدرى نوح است. نام او در تورات اخنوخ ضبط شده است. گويند: علت اينكه ادريس ناميده شده اينست كه كتاب‌ها را زياد مى‌خوانده است. او اول كسى بود كه خط نوشت و شغلش خياطى و اول خياط بود. گويند: خداوند نجوم و حساب و هيأت را به او آموخت و اينها معجزه او بودند.