[سوره الكهف (18): آيات 88 تا 92]

(وَ أَمَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلَهُ جَزاءً الْحُسْنى‌ وَ سَنَقُولُ لَهُ مِنْ أَمْرِنا يُسْراً (88) ثُمَّ أَتْبَعَ سَبَباً (89) حَتَّى إِذا بَلَغَ مَطْلِعَ الشَّمْسِ وَجَدَها تَطْلُعُ عَلى‌ قَوْمٍ لَمْ نَجْعَلْ لَهُمْ مِنْ دُونِها سِتْراً (90) كَذلِكَ وَ قَدْ أَحَطْنا بِما لَدَيْهِ خُبْراً (91) ثُمَّ أَتْبَعَ سَبَباً (92))

ترجمه:

اما كسى كه ايمان آورد و عمل صالح كند، او را پاداش نيكوست و بآسانى او را فرمان ميدهيم. آن گاه از راه ديگرى حركت كرد. تا اينكه به محل طلوع خورشيد رسيد. در آنجا مشاهده كرد كه خورشيد بر مردمى طلوع مى‌كند كه بر آنها پوششى قرار نداده بوديم. درست مثل مردم مغرب زمين. ما بآنچه نزد او بود احاطه و آگاهى داشتيم. آن گاه از راه ديگرى حركت كرد.

قرائت:

جزاء: كوفيان- بجز ابو بكر و يعقوب- به نصب و تنوين و ديگران برفع و اضافه خوانده‌اند. ابو على فارسى (فسايى) گويد: رفع بنا بر اين است كه مبتدا باشد، به تقدير «له جزاء الخلال الحسنى» و نصب بنا بر اين است كه مصدر جانشين صفت و حال باشد.

مقصود:

(وَ أَمَّا مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلَهُ جَزاءً الْحُسْنى‌ وَ سَنَقُولُ لَهُ مِنْ أَمْرِنا يُسْراً):

كسى كه ايمان آورد و كار نيكو كند، براى اوست پاداش نيكو و با او به نيكى سخن‌