از اينرو ذو القرنين ناميده شده. در ميان شما نيز مانند او- يعنى خود حضرت- هست.

در علت اينكه او را ذو القرنين گفته‌اند، اقوال ديگرى هم هست: حسن گويد: داراى دو گيسو بود. يعلى بن عبيد گويد: در سرش چيزى شبيه به دو شاخ وجود داشت و در زير كلاه پنهان مى‌شد. زهرى و زجاج گويند: حكومت او شرق و غرب عالم را فرا فرا گرفت. وهب گويد: در خواب ديد كه چنان به خورشيد نزديك شد كه دو شاخ شرقى و غربى آن را فرا گرفت. قصه خواب را براى قوم خود نقل كرد و او را ذو القرنين ناميدند. برخى گفته‌اند: دو قرن زندگى كرد. برخى گفته‌اند: نسبش از طرف پدر و مادر، اصيل و بزرگ بود. معاذ گويد: وى اسكندر رومى است كه اسكندريه را بنا كرد.

(قُلْ سَأَتْلُوا عَلَيْكُمْ مِنْهُ ذِكْراً): بگو: بزودى داستان او را براى شما نقل ميكنم.

(إِنَّا مَكَّنَّا لَهُ فِي الْأَرْضِ‌): ما در روى زمين به او قدرت داديم و به او حكومت بخشيديم و او به اصلاح زمين پرداخت. از على (ع) روايت شده است كه: خداوند ابر را براى او رام كرد و بر آن سوار شد و همه اسباب را در اختيارش قرار داد و همه جا را برايش روشن كرد و شب و روز برايش يكسان شد. معناى قدرت پيدا كردن او در روى زمين همين است.

(وَ آتَيْناهُ مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ سَبَباً): به او دانشى داديم كه بتواند هر چيزى را از راه سبب آن انجام دهد و بمقصود خود برسد.

برخى گويند: يعنى هر چه كه سلاطين براى فتح و پيروزى لازم دارند، در اختيارش گذاشتيم. برخى گويند: يعنى راه هر چيزى را به او نشان داديم. چنان كه مى‌فرمايد:( لَعَلِّي أَبْلُغُ الْأَسْبابَ أَسْبابَ السَّماواتِ‌) (غافر 37: شايد براه‌هاى آسمانها برسم.)( فَأَتْبَعَ سَبَباً): و او سببهايى را كه به او تعليم كرده بوديم، براى رسيدن بمقصود دنبال كرد. از جمله اينكه راه ديار مغرب را پيش گرفت.

(حَتَّى إِذا بَلَغَ مَغْرِبَ الشَّمْسِ وَجَدَها تَغْرُبُ فِي عَيْنٍ حَمِئَةٍ): در اين سفر، به جايى رسيد كه ديگر پايان آبادانيها بود و بعد از آن ديگر جاى آبادى وجود نداشت.

منظور اين نيست كه بمحل غروب خورشيد رسيده است، زيرا هيچكس به آنجا