(إِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً): نوح يكى از بندگان خدا بود كه همواره وى را سپاسگزارى مى‌كرد و مى‌گفت: الحمد للَّه. برخى گفته‌اند:

- او در آغاز خوردن و آشاميدن مى‌گفت: بسم اللَّه و در پايان آن مى‌گفت: الحمد للَّه.

از امام باقر و امام صادق (ع) روايت است كه:

نوح، بامدادان و شامگاه، مى‌گفت:

- خدايا تو را شاهد مى‌گيرم كه نعمتهاى دينى و دنيوى من همه از تست. ترا شريكى نيست. بر من است كه ترا سپاسگزارى كنم، تا از من خشنود شوى. پس از اينكه از من خشنود شدى، باز هم وظيفه من سپاسگزارى است.

اين بود سپاسگزارى نوح.

نظم آيات:

وجه اتصال آيه‌( وَ آتَيْنا مُوسَى الْكِتابَ‌) به سابق اين است:

- يعنى: منزه است خدايى كه محمد را ببرد و همه آيات را به او نشان داد، هم چنان كه آيات و معجزات آشكار را به موسى نشان داد.

برخى گويند:

- يعنى: پيامبرى تو چيز تازه‌اى نيست. ما براى تو كتاب آسمانى و دلائل محكم فرستاده‌ايم، همانطورى كه تورات را بر موسى نازل كرديم. چرا اينان موسى را قبول دارند و ترا انكار مى‌كنند؟! در حالى كه ميان تو و او فرقى نيست.

برخى گويند:

- يعنى اينان همانطورى كه مسافرت آسمانى و معراج ترا منكر مى‌شوند، موسى را هم مورد انكار قرار دادند.