(وَ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ‌): و اينان در غفلت به سر مى‌برند. با اينكه آنها بطور كامل در غفلت نيستند و به خاطرات خود توجه دارند، آنها را غافل معرفى مى‌كند، علت اين است كه به سر انجام كار خود در آخرت، توجه ندارند. برخى گويند: مقصود اين است كه آنها بمنزله افراد غافل هستند و اين خود مذمت و نكوهشى است براى آنها.

(لا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْخاسِرُونَ‌): اين جمله، زيانكارى آنها را با تأكيد بيان مى‌دارد، زيرا آنها بواسطه محروميت از بهشت و نعمتهاى آن و بواسطه گرفتارى در عذاب جهنم، براستى زيانى بزرگ تحمل مى‌كنند.

(ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هاجَرُوا مِنْ بَعْدِ ما فُتِنُوا ثُمَّ جاهَدُوا وَ صَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِها لَغَفُورٌ رَحِيمٌ‌): آنان كه در راه خدا عذاب ديدند و براى رهايى از شر مشركين سخن كفر بر زبان آوردند، سپس مهاجرت كردند و با شكيبايى در خدمت پيامبر، به جهاد پرداختند، خداوند نسبت به آنها آمرزگار و رحيم است.

نظم آيات:

آيه اخير مربوط است به‌( إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ‌) خداوند بيان مى‌كند كه پس از اظهار كفر و رهايى از دست كفار و مهاجرت و جهاد، آنها را از آمرزش و رحمت خود برخوردار مى‌سازد. اين نظر از ابو مسلم است.

برخى گويند: نظر به اينكه در آيه پيش درباره زيانكاران سخن گفته بود، اكنون درباره مهاجرين مجاهد كه تجارتشان سودمند است، سخن مى‌گويد.