از اهل مكه نازل شده است. اينان در چنگ مشركين گرفتار شدند و به ميل آنها سخن گفته، رهايى يافتند، سپس مهاجرت كردند.

مقصود:

(مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ‌): درباره تقدير اين جمله اختلاف است. گويند:

خلاصه معناى آن اين است: هر كس بخدا كافر شود و از اسلام باز گردد و سينه را براى كفر بگشايد، گرفتار خشم خدا مى‌شود و براى اوست عذابى بزرگ.

(إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ‌): مگر اينكه كسى را اجبار كنند و بزبان اظهار كفر كند و دلش به ايمان، اطمينان داشته باشد. در اين صورت، وى را گناهى نيست.

برخى گويند: اين آيه، متصل است به آيه پيش. يعنى: كسى نسبت دروغ مى‌دهد كه پس از ايمان، بخدا كافر شده باشد. سپس كسى كه مجبورش كرده باشند و دلش از نور ايمان روشن باشد، استثنا مى‌كند و مى‌فرمايد:

(وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ‌): لكن كسانى كه قلبشان آمادگى پذيرش كفر دارد، بر آنهاست خشم خداوند و در آخرت، گرفتار عذاب خواهند شد.

اكنون خداوند به عذابى بزرگ، براى آنها اشاره كرده، مى‌فرمايد:

(ذلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَياةَ الدُّنْيا عَلَى الْآخِرَةِ): زيرا آنان زندگى زودگذر دنيا و لذائذ آن را بر زندگى جاودانى آخرت، ترجيح دادند و هر چه كردند، براى دنيا كردند، نه براى آخرت.

(وَ أَنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ‌): و خداوند مردم كافر را هدايت نمى‌كند و براه بهشت راهنمايى نمى‌كند.

(أُولئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلى‌ قُلُوبِهِمْ وَ سَمْعِهِمْ وَ أَبْصارِهِمْ‌): خداوند بر دلها و گوشها و ديده‌هاى آنان مهر زده است. درباره معناى «مهر زدن بر دل و گوش و چشم» در سوره بقره، سخن گفته‌ايم.