را راهنمايى كرديم و آنها كورى را بر هدايت ترجيح دادند) همين معنى اراده شده است.

سپس مى‌فرمايد: اينها تهمت و افترا مى‌بندند.

(إِنَّما يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِآياتِ اللَّهِ‌): كسانى تهمت مى‌بندند و چنين دروغهايى را اختراع مى‌كنند كه دلائل خدا را قبول ندارند و تصديق نمى‌كنند، نه كسانى كه اهل ايمان هستند، زيرا ايمان از چنين كارهايى مانع مى‌شود.

(وَ أُولئِكَ هُمُ الْكاذِبُونَ‌): اى محمد، تو دروغگو نيستى، بلكه آنها دروغگو هستند. اين جمله، دروغ را بكافران اختصاص و نشان مى‌دهد كه دروغگويى يكى از عادات آنهاست. علاوه بر اين، در اين آيه، نهى و منع از دروغ نيز كرده است، زيرا مى‌گويد: دروغ، كار كسانى است كه ايمان ندارند. در روايت است كه از پيامبر گرامى سؤال كردند: آيا مؤمن زنا مى‌كند؟ فرمود: ممكن است. پرسيدند: مؤمن دزدى مى‌كند؟ فرمود. ممكن است. پرسيدند: مؤمن دروغ مى‌گويد: فرمود: نه. آن گاه همين آيه را قرائت كرد.

نظم آيات:

در باره اتصال‌( وَ إِذا بَدَّلْنا آيَةً مَكانَ آيَةٍ) به سابق، دو وجه گفته‌اند: 1- اين آيه، دنباله وصف كسانى است كه اولياى شيطان هستند و در آيه‌(عَلَى الَّذِينَ يَتَوَلَّوْنَهُ) وصف آنها گذشت. يعنى آنها دوست شيطانند و در باره آيه‌اى كه بجاى آيه‌اى ديگر قرار مى‌گيرد، مى‌گويند: تو افترا مى‌بندى 2- اين آيه، از سابق جداست و دنباله آياتى است كه در باره كارهاى كافران بود. وجه اول بهتر است.