ابن عباس گويد: آنها مى‌گفتند: محمد ص اصحاب خود را مسخره مى‌كند، امروز آنها را دستورى مى‌دهد و فردا دستورى ديگر. او دروغگوست و تمام اين حرفها از خود اوست.

(بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ‌): بلكه بيشتر آنها نمى‌دانند كه نسخ از جانب خداست.

يا اينكه نمى‌دانند كه نسخ جايز است و چرا حكم تغيير مى‌كند؟

(قُلْ نَزَّلَهُ رُوحُ الْقُدُسِ مِنْ رَبِّكَ بِالْحَقِ‌): اى محمد، به آنها بگو كه تغيير حكم را جبرئيل از جانب پروردگارت آورده و حق و صحيح است.

(لِيُثَبِّتَ الَّذِينَ آمَنُوا): تا با حجت‌ها و دلايل روشن خود، مردم مؤمن را ثابتقدم سازد و بر تصديق و يقين آنها افزوده شود. مقصود از ثابتقدم كردن آنها اين است كه آنها را با الطاف و حمايت خويش دعوت مى‌كند كه بر ايمان و طاعت استوار بمانند.

(وَ هُدىً وَ بُشْرى‌ لِلْمُسْلِمِينَ‌): و قرآن هدايت و بشارت دهنده مسلمانان است به بهشت و پاداش.

(وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّما يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ): ما مى‌دانيم كه كفار مى‌گويند: قرآن از جانب خداوند نيست، بلكه بشرى او را تعليم مى‌دهد.

ابن عباس گويد: قريش مى‌گفتند: بلعام- كه آهنگرى رومى و مسيحى در مكه بود- او را تعليم مى‌دهد.

ضحاك گويد: مقصود سلمان فارسى است. قريش مى‌گفتند: پيامبر، داستانها را از سلمان فرا مى‌گيرد.

مجاهد و قتاده گويند، مقصود غلامى رومى از «بنى الحضرمى» است كه نامش «يعيش» يا «عائش» بود. و كتابى داشت. او اسلام آورد و نيكو مسلمانى بود.

عبد اللَّه بن مسلم گويد: در جاهليت، دو غلام مسيحى بودند از اهالى «عين التمر» كه نام يكى از آنها «يسار» و نام ديگرى «خير» و شغلشان تيز كردن شمشيرها بود.

آنها كتابى بزبان خويش داشتند كه قرائت مى‌كردند. پيامبر هر گاه از كنار آنها مى‌گذشت، توقف مى‌كرد و به خواندن آنها گوش مى‌داد. قريش گفتند: پيامبر از آنها