(فَتَزِلَّ قَدَمٌ بَعْدَ ثُبُوتِها): تا قدمى بعد از ثابت بودن و استوار بودن بلغزد. اين جمله، ضرب المثل است. يعنى اگر چنان سوگندى ياد كنيد، از راه راست و هدايت، بگمراهى كشانده مى‌شويد. وقتى مى‌گويند: فلا نكس لغزش پيدا كرد، يعنى: از راه راست، منحرف شد.

برخى گويند: يعنى سوگندهاى نيرنگ آميز ياد نكنيد كه خدا را- بعد از آنكه از شما راضى شد- نسبت بخويش به خشم مى‌آوريد، زيرا ثابتقدم بودن برضاى خدا و لغزش قدم به غضب اوست.

برخى گويند: اين آيه درباره كسانى نازل شده است كه با پيامبر بيعت كرده بودند كه اسلام و مسلمين را يارى كنند، از اينرو خداوند آنان را از نقض آن بيعت، نهى كرد.

(وَ تَذُوقُوا السُّوءَ بِما صَدَدْتُمْ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ‌): پيمان شكنى نكنيد كه گمراه مى‌شويد و بر اثر منع مردم، از پيروى دين خدا گرفتار عذاب مى‌شويد.

(وَ لَكُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ‌): علاوه بر آن عذاب آخرت نيز در انتظار شماست.

از سلمان فارسى است كه: اين امت، بواسطه نقض پيمانها هلاك مى‌شود.

از امام صادق ع است كه: نزول اين آيات درباره ولايت على ع و گفتار پيامبر است كه فرمود: به على به عنوان امارت مؤمنان سلام كنيد.

نظم آيات:

آيه‌( وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ لَجَعَلَكُمْ أُمَّةً واحِدَةً ...) اتصال به سابق دارد، زيرا در آيه پيش بيان كرد كه حق را از باطل و صاحب حق را از اهل باطل جدا و مشخص خواهد كرد. در اين آيه بيان مى‌كند كه در همين دنيا هم قادر بچنين كارى هست، لكن در دنيا چنين كارى نمى‌كند تا نيك و بد از هم جدا شوند و مردم پاداش اعمال نيك خود را استحقاق پيدا كنند.