- هنگامى كه با تو سخن مى‌گفتم، جبرئيل را در هوا ديدم كه اين آيه را بر من نازل كرد:

(- إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ ...)

در اين وقت، نور اسلام در دل من تابيدن گرفت و نزد عمويش ابو طالب رفتم و او را از اين جريان با خبر ساختم. وى گفت:

- اى آل قريش، از محمد 6 پيروى كنيد، تا رستگار شويد، زيرا او شما را به اخلاق پسنديده امر مى‌كند.

سپس نزد وليد بن مغيره رفتم و آيه را براى او خواندم. وى گفت:

- اگر اين سخن را محمد 6 گفته است، سخن خوبى است و اگر خداى او هم گفته است، سخن خوبى است.

از اينرو خداوند، اين آيه را نازل كرد:( أَ فَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّى وَ أَعْطى‌ قَلِيلًا وَ أَكْدى‌) (نجم 34: آيا ديدى كسى را كه اعراض كرد و كم بخشيد و بر خلاف گفتار خود عمل كرد).

عكرمه گويد: پيامبر اين آيه را بر وليد بن مغيره قرائت كرد. وى گفت:

- برادر زاده، اعاده كن.

پيامبر اعاده كرد.

وليد گفت:

- «ان له لحلاوة و ان عليه لطلاوة و ان اعلاه لمثمر و ان أسفله لمغدق و ما هو قول البشر!» يعنى: اين سخن شيرين و زيباست، درختى تنومند است كه تنه آن نيرومند و شاخ و برگ آن پر ثمر است. اين نه سخن بشر است!

نظم آيات:

وجه اتصال‌( وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً ...) به سابق اين است كه: چون بيان كرد كه پيامبران در روز قيامت گواه امت خويشند، بدنبال آن بيان كرد كه خداوند همه را مكلف ساخته و عذر آنها را با فرستادن قرآن و مطالب عالى آن برانداخته است و هر كس كيفر ببيند، بواسطه كردار خودش هست، همه اينها در شهادت، داخل است.