و ... كه وصف پيامبر را پيش از ظهورش، در تورات ديده بودند، اينان همين كه قرآن را بشنوند، بخاك افتاده، سجده مى‌كنند، اين معنى از ابن عباس و قتاده است.

برخى گويند: منظور علماى اهل كتاب است. حسن گويد: منظور امت اسلام است.

علت اينكه مى‌گويد: زنخ را بخاك مى‌افكنند، اين است كه در وقت سجده، زنخ انسان از اعضاى ديگرى بخاك نزديكتر است.

(وَ يَقُولُونَ سُبْحانَ رَبِّنا إِنْ كانَ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولًا): و مى‌گويند: پروردگار ما از نسبتهاى ناروايى كه مردم مشرك به ايشان مى‌دهند، منزه است و وعده‌هاى او، به يقين، حق و شدنى است.

(وَ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ يَبْكُونَ‌): و سر به سجده مى‌گذارند، در حالى كه از ترس تقصير در عبادت و از شوق ثواب و از بيم عقاب، اشك مى‌ريزند.

(وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً): و پندهاى آموزنده و دلنشين قرآن بر تواضع آنها در پيشگاه خدا مى‌افزايد و بيشتر از پيش در برابر امر خدا و طاعتش سر تسليم فرو مى‌آورند.

سپس فرمود:

(قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ‌): به اين مشركين منكر نبوت بگو:

«اللَّه» را يا «رحمان» را بخوانيد. در باره اين جمله، اقوالى است.

1- شبى پيامبر در مكه، به سجده افتاده، مى‌گفت: «يا رحمان يا رحيم» مشركين گفتند: او چنين مى‌پندارد كه داراى يك خداست، در حالى كه دو خدا را مى‌خواند.

اين قول از ابن عباس است.

2- ميمون بن مهران گويد: مشركين گفتند: ما رحيم را مى‌شناسيم ولى رحمان را نمى‌شناسيم.

3- ضحاك گويد: يهوديان گفتند: نام رحمان در قرآن كم و در تورات زياد است.

(أَيًّا ما تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌): خدا را نامهايى نيكوست. هر كدام را