ترجمه:

و قرآن را جدا جدا ساختيم تا آن را بتدريج بر مردم بخوانى و آن را بتدريج نازل كرده‌ايم. بگو: به قرآن ايمان بياوريد يا ايمان نياوريد. كسانى كه پيش از اين علم داشته‌اند، وقتى كه قرآن بر آنها خوانده شود، به سجده افتاده، مى‌گويند:

پروردگار ما منزه است كه وعده پروردگارمان شدنى است. گريه‌كنان به سجده افتند و قرآن بر تواضع آنها مى‌افزايد. بگو: خدا را بخوانيد يا رحمان را. هر كدام را بخوانيد، نامهاى پسنديده، از آن اوست. نمازت را بلند مكن و آهسته مخوان بلكه ميان آن راهى بجوى. بگو: ستايش خدايراست كه فرزندى نگرفته، در پادشاهى شريكى ندارد و او را دوستى براى رفع مذلت نيست و او را تعظيم كن، تعظيمى كامل.

قرائت:

فرقناه: مشهور به تخفيف قرائت كرده‌اند. از على (ع) و ابن مسعود و ابى كعب و شعبى و حسن، بخلاف نقل شده است. قتاده و عمر بن فائد به تشديد خوانده‌اند.

وجه تشديد، اين است كه قرآن بتدريج و آيه آيه، يا سوره سوره، نازل شده است «على مكث» نيز مؤيد آنست. و مُكث مَكث، داراى يك معنى هستند.

اعراب:

قرآنا: منصوب است به فعل مقدر. يعنى «فرقنا قرآناً فرقناه» علت اينكه جمله فعليه آورده، اين است كه: قبلا نيز جمله فعليه آورده، گفته بود:( وَ بِالْحَقِّ أَنْزَلْناهُ ...)

(عَلى‌ مُكْثٍ‌): حال. يعنى متمهلا، متوقفاً غير مستعجل.

(يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ‌): در محل رفع و خبر «ان».

سجدا: حال.

(إِنْ كانَ وَعْدُ رَبِّنا): «ان» مخفف از «ان» است. «ان» و لام براى تأكيدند.

(أَيًّا ما تَدْعُوا): اين فعل مجزوم است، زيرا «اى» متضمن معناى شرط است.

«اياً» نيز منصوب و مفعول است براى «تدعوا» «ما» زايده و براى تأكيد است.