مردم باشند و ترا اى فرعون، هلاك شده مى‌بينم. فرعون خواست آنها را از آن سرزمين خارج گرداند. ما او و همراهانش را- همگى- غرق كرديم. سپس به بنى اسرائيل گفتيم.

كه در آن سرزمين ساكن شوند، و همين كه وعده آخرت فرا رسد، شما را با هم بياوريم.

قرآن را به حق نازل كرده‌ايم و بحق نازل شده است و ترا جز بشارت دهنده و ترساننده نفرستاده‌ايم.

قرائت:

لقد علمت: كسايى بضم تاء و ديگران بفتح خوانده‌اند.

وجه فتحه تاء اين است كه: فرعون و تابعانش بدرستى گفتار موسى پى برده بودند. مثل:( لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ‌) (اعراف 134: فرعونيان گفتند: اگر بلا را از ما دور گردانى، بتو ايمان مى‌آوريم) و مثل:( وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَيْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ‌) (نمل 14: منكر آن شدند، در حالى كه به صحت آن يقين داشتند).

اما اگر بضمه تاء بخوانيم، ممكن است گفته شود: علم موسى براى فرعون، چه فايده‌اى دارد؟ فرعون به علم خود مى‌تواند اعتماد كند نه به علم موسى. لكن از آنجا كه در باره موسى گفته بودند:( إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ‌) (شعراء 27:

پيامبرى كه بسوى شما فرستاده شده، مجنون است) از موسى- بواسطه ديوانگيش- سلب علم كرده بودند، زيرا مجنون، علم ندارد. موسى مى‌گويد: من ديوانه نيستم و به صحت گفتار خود علم دارم و اين علم من از روى عقل و ادراك صحيح است، بنا بر اين عقل داشتن خود را دليل بر ديوانه نبودن خود مى‌گيرد.

برخى گمان كرده‌اند كه اين قرائت از على (ع) نيز نقل شده است.

لغت:

ثبور: هلاك كردن. رجل مثبور: مردى كه از خيرات محروم شده است.

شاعر گويد:

يعنى: در راه و رسم گمراهى موافق شيطانم و هر كه چنين سخنى بگويد،