ترجمه:

بگو: همين بس كه خداى يكتا ميان من و شما گواه است، زيرا او به بندگان خود آگاه و بيناست. هر كه را خداوند هدايت كند، هدايت يافته است و آنان كه خداوند گمراهشان كند، براى ايشان جز خدا دوستانى نيابى و روز قيامت آنها را بر پيشانى‌ها محشور كنيم و كور و كر و لالند. جايگاهشان جهنم است كه هر گاه فرو نشيند براى آنها آتشى افروخته بيفزاييم. اين است جزاى آنها. زيرا به آيات ما كفر ورزيدند و گفتند: آيا وقتى كه استخوان و خاك شديم، با خلقت تازه، زنده خواهيم شد؟ مگر نمى‌دانند كه خدايى كه آفريدگار آسمانها و زمين است، قادر است كه مثل آنها را خلق كند؟ براى ايشان مدتى قرار داده‌ايم كه در آن ترديدى نيست. ولى ستمگران از هر چيزى جز كافر شدن، امتناع مى‌كنند. بگو: اگر شما خزانه‌هاى نعمت پروردگارم را مالك بوديد، از ترس انفاق، بخل مى‌ورزيديد و انسان بخيل است.

لغت:

خبو: فرو نشستن آتش. شاعر گويد:

يعنى: ميان آن همچون مگس شب فروز يا چراغهاى قصر است كه گاهى فرو مى‌نشيند و گاهى نور افشانى مى‌كند.

قتر: گرفتار تنگى كردن. قتور: صيغه مبالغه است.

اعراب:

(كَفى‌ بِاللَّهِ شَهِيداً): باء زائده است. «اللَّه» فاعل و «شهيداً» تميز. مفعول فعل محذوف است.

(مَنْ يَهْدِ اللَّهُ‌): شرط، مانند(مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ)( فَلَنْ تَجِدَ لَهُمْ‌): جواب شرط. در اينجا ضمير، جمع و در جمله شرط مفرد است، زيرا در اينجا حمل بر معنى و در آنجا حمل بر لفظ شده است.

(كُلَّما خَبَتْ زِدْناهُمْ سَعِيراً): اين جمله، در محل حال است از «جهنم» ممكن‌