(قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى‌ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ‌):

اى محمد، به اين كافران بگو: اگر جن و انس به يكديگر كمك كنند كه مثل اين قرآن را- از لحاظ فصاحت و بلاغت و نظم- بياورند، بطورى كه از هر لحاظ با آن برابرى كند و از تناقض و الفاظ ركيك خالى باشد و شنوندگان نتوانند ميان آنها فرقى گذارند، از عهده برنمى‌آيند و شكست مى‌خورند.

(وَ لَوْ كانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيراً): ابن عباس گويد: يعنى اگر چه همانطورى كه شاعران در ساختن بيتى از اشعار به يكديگر كمك مى‌كنند، اينها نيز يكديگر را كمك كنند.

نضر بن حارث مى‌گفت: اگر بخواهيم مثل قرآن را مى‌گوييم.

اين آيه، ادعاى وى را تكذيب كرد.

ابو مسلم گويد: اين آيه دلالت مى‌كند كه سؤال آنها از روح، در باره قرآن بوده است، زيرا اين آيه، دنباله پاسخ پيامبر به سؤال آنهاست.

(وَ لَقَدْ صَرَّفْنا لِلنَّاسِ فِي هذَا الْقُرْآنِ مِنْ كُلِّ مَثَلٍ‌): ما در اين قرآن، براى مردم، هر نوع مثلى بيان كرده‌ايم و هر چه مورد احتياج آنها بوده، از قبيل: دليلها، مثلها، پندها، احكام مربوط بدين و دنيا و ... آورده‌ايم تا بينديشند و پند گيرند.

(فَأَبى‌ أَكْثَرُ النَّاسِ إِلَّا كُفُوراً): بيشتر مردم راه انكار پيش گرفتند و از آن بهره‌اى نگرفتند.

مثل، گاهى خود چيز و گاهى صفت آن و گاهى شبيه آن است.