(أَيْنَما يُوَجِّهْهُ لا يَأْتِ بِخَيْرٍ): سرپرست وى را از او نفعى نيست، زيرا او را بدنبال هر كارى بفرستد، نفعى بدست نمى‌آورد و كارى انجام نمى‌دهد.

(هَلْ يَسْتَوِي هُوَ وَ مَنْ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ‌): آيا چنين مردى با كسى كه زبانى گويا دارد و مردم را بعدالت و حق امر مى‌كند و آنها را به ثواب و نيكى مى‌خواند، برابر است؟!( وَ هُوَ عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌): دومى بر راه راست و واضح دين است. هر چه انجام دهد يا ترك كند، صحيح و معقول است. مقصود اين است كه اين دو، با يكديگر برابر نيستند، زيرا در پاسخ اين سؤال، جز نفى چيزى واقع نميشود. اين آيه نظير( أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُونَ‌) است (سجده 18: آيا مؤمن و فاسق برابرند؟ نه، برابر نيستند.) در باره معناى اين مثل نيز دو قول، نقل كرده‌اند:

1- اين مثل در باره كسى است كه اميد خير از جهت او باشد و كسى كه اميد خير از جهت او نباشد. با اينكه اصل خير از جانب خداوند است، بنا بر اين چگونه ميان خدا و غير خدا از لحاظ عبادت مى‌توان مساوات برقرار كرد؟! 2- اين مثل در باره مؤمن و كافر است. مقصود از آدم گنگ، كافر و از كسى كه امر به عدالت مى‌كند، مؤمن است. اين قول از ابن عباس است.

عطا گويد: مقصود از گنگ، ابىّ بن خلف و مقصود از كسى كه امر بعدالت مى‌كند، حمزه و عثمان بن مظعون است.

مقاتل گويد: گنگ، هاشم بن عمر بن حارث قرشى است كه كم خير بود و با پيامبر گرامى دشمنى مى‌كرد.

سپس خداوند به وصف خويش مى‌پردازد. تا اوصاف كمالى خود را- كه قبلا شمرده است- تأكيد كند:

(وَ لِلَّهِ غَيْبُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌): علم غيب آسمانها و زمين، مختص خداوند است.

علم غيب، آن است كه: از همه خلائق پوشيده و براى خدا معلوم است. جبائى گويد