بهر طرف او را بفرستد، خيرى بدست نمى‌آورد. آيا او و كسى كه مردم را بعدالت امر مى‌كند و بر راه راست است، مساوى هستند؟! و علم غيب آسمانها و زمين براى خداوند است و امر قيامت جز مانند يك چشم بهم زدن يا نزديكتر از آن نيست.

خداوند بر هر چيزى قادر است.

قرائت:

در قرائت غير مشهور «يوجّه» و «يوجّه» آمده است. اولى بنا بر حذف مفعول و دومى بنا بر اين است كه به معناى «يبعث» (فرستاده شود) باشد.

لغت:

ابكم: گنگ مادرزاد. برخى گويند: كسى است كه نتواند سخن گويد.

كل: سنگينى. «كلّت السكين» يعنى كارد، كند شد و «كَلّ لسانه» يعنى زبانش كند شد.

توجيه: به جايى فرستادن.

اعراب:

رزقا: مفعول دوم براى «رزقنا» و به همين دليل اين فعل دو مفعول مى‌گيرد، زيرا اگر «رزق» مصدر باشد، جايز نيست گفته شود:( فَهُوَ يُنْفِقُ مِنْهُ سِرًّا وَ جَهْراً) زيرا انفاق از مال است نه از معناى مصدرى.

مقصود:

اكنون خداوند متعال، به بيان گمراهى مشركين پرداخته، مى‌فرمايد:

(ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا عَبْداً مَمْلُوكاً لا يَقْدِرُ عَلى‌ شَيْ‌ءٍ): خداوند مثلى مى‌زند كه مقصود خود را بوسيله آن بيان كند و مطلب را بفهم شنوندگان نزديك سازد. مثل اين است: بنده‌اى كه مملوك است و بر هيچ كارى قادر نيست. يعنى اختيارش بدست ديگرى است.

(وَ مَنْ رَزَقْناهُ مِنَّا رِزْقاً حَسَناً): و انسان آزادى كه او را روزى داده‌ايم و صاحب مال و نعمت است.