معجزه، بر دو قسم است: 1- برخى از معجزات، طورى هستند كه بدون آنها نبوت را نمى‌توان شناخت. بديهى است كه چنين معجزاتى بايد ظاهر شوند، خواه مردم ايمان بياورند، خواه ايمان نياورند.

2- برخى ديگر، از روى لطف بوده، موجب افزايش ايمان خواهند شد. اين معجزات را هم خداوند بلطف خود ظاهر مى‌سازد.

معجزاتى كه از اين دو دسته، خارجند، خداوند ظاهر نمى‌سازد.

3- ما آيات را نمى‌فرستيم، زيرا پدران و اسلاف شما، چنين آياتى را خواستند و چون فرستاديم، ايمان نياوردند. شما نيز تابع روش آنها هستيد. همانطورى كه آنها ايمان نياوردند، شما هم ايمان نخواهيد آورد.

اين قول از ابو مسلم است.

(وَ آتَيْنا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَةً): ما براى قوم ثمود، شتر را كه معجزه‌اى آشكار و مسلم بود، فرستاديم، چنان كه مى‌فرمايد:( وَ جَعَلْنا آيَةَ النَّهارِ مُبْصِرَةً) (همين سوره 12:

آيت روز را روشن و آشكار ساختيم).

برخى گويند: يعنى براى آنها شترى بينا فرستاديم.

برخى گويند: يعنى براى آنها شترى فرستاديم كه راه هدايت را به آنها نشان مى‌داد و آنها را از گمراهى باز مى‌داشت.

منظور، ناقه صالح است كه: چنان كه خواسته بودند، از سنگ خارج شد.

(فَظَلَمُوا بِها): ولى قوم صالح، به اين معجزه، كافر شدند و منكر شدند كه از جانب خداست.

برخى گويند: يعنى بر اثر كشتن آن شتر، بخود ظلم كردند.

(وَ ما نُرْسِلُ بِالْآياتِ إِلَّا تَخْوِيفاً): ما آيات و معجزات خود را بدست پيامبران ظاهر مى‌گردانيم، تا مردم از ديدن آنها پند گيرند و از عذاب خدا بترسند و ايمان آورند.

اكنون خداوند پيامبر خود را مخاطب ساخته، مى‌فرمايد:

(وَ إِذْ قُلْنا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحاطَ بِالنَّاسِ‌): اى محمد، بياد آورد هنگامى كه به تو