از عرب، جن را مى‌پرستيدند، ابن مسعود مى‌گويد: همين جنيان نيز اسلام آوردند، اما آنها دست از پرستش خود برنداشتند.

جبائى گويد: سپس خداوند متوجه انبيا- كه آيه قبل در باره آنها بود- شده، مى‌فرمايد:

(أُولئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلى‌ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ): آنان كه آنها را خدا مى‌خوانند، كوشش مى‌كنند كه از راه عبادت و اطاعت، بدرگاهش قرب و منزلت پيدا كنند.

(أَيُّهُمْ أَقْرَبُ‌): تا معلوم شود كه قرب و منزلت كداميك، پيش خداوند بيشتر است.

مقصود اين است كه: پيامبران با مقام بلند و شرافتى كه پيش خدا دارند، جز خدا را پرستش نمى‌كنند، بنا بر اين، پرستش خداوند يكتا و ترك شرك و دوگانه پرستى براى شما لازم‌تر است، بدين ترتيب، مى‌خواهد مردم را تشويق كند كه به انبيا اقتدا كنند.

برخى گويند: يعنى فرشتگان و حضرت مسيح و ... كه شما آنها را خدا مى‌دانيد، خود بندگان مطيع خداوند هستند و كوشش مى‌كنند، كه از راه عبادت، بدرگاه او تقرب پيدا كنند و خود را برحمت او نزديكتر سازند. يا اينكه هر كدام مى‌خواهند بفهمند كه كداميك به رحمت خدا و اجابت او نزديكتر هستند.

(وَ يَرْجُونَ رَحْمَتَهُ‌ وَ يَخافُونَ عَذابَهُ‌): با اينهمه، آنها براى خود طلب مغفرت كرده، در برابر طاعت، اميد رحمت و در برابر سركشى بيم عذاب دارند و مثل همه بندگان ديگر خدا، طريق بندگى مى‌پويند.

(إِنَّ عَذابَ رَبِّكَ كانَ مَحْذُوراً): عذاب پروردگارت دشوار است و همه بايد از آن بپرهيزند.

در پيرامون معناى «وسيله» ذيل آيه‌( وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ) (مائده 35) سخن گفته‌ايم.