خود را طورى بزمين بكوبند كه شكافته شود و گردن خود را طورى راست بدارند كه به كوه‌هاى بلند برسد. بدين ترتيب، خداوند به بندگان خود درس تواضع، مروت و وقار مى‌دهد.

(كُلُّ ذلِكَ كانَ سَيِّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهاً): اشاره به همه مطالبى است كه گذشت و از آنها نهى شد. يعنى: همه امورى كه از آنها نهى شد، گناهشان نزد خداوند متعال ناپسند است. او اينها را نمى‌پسندد و نمى‌خواهد كه بندگان مرتكب شوند.

(بنا بر قرائت اول، «ذلك» اشاره بهمه مطالبى است كه به آنها امر يا از آنها نهى شد و معناى آيه، اين است: همه اينها بدشان پيش خداوند ناپسند است و بنا بر قرائت دوم اشاره به چيزهايى است كه از آنها نهى شده. يعنى: همه اينها بد و پيش خدا ناپسند هستند).

از اين آيه، استفاده مى‌شود كه عقيده جبريان باطل است، زيرا طبق اين آيه، خداوند كارهاى زشت را نمى‌پسندد و هر گاه نپسندد، چگونه ممكن است مردم را بر آنها اجبار كند. بديهى است كه يك چيز نمى‌تواند هم پسنديده خداوند و هم ناپسند او باشد.

(ذلِكَ‌): اشاره به امرها و نهى‌هايى است كه گذشت.

(مِمَّا أَوْحى‌ إِلَيْكَ رَبُّكَ مِنَ الْحِكْمَةِ): اين حكمتها- كه انسان را با نيكى‌ها و بديها و فرق ميان آنها آشنا مى‌سازند- از چيزهايى هستند كه خداوند، بتو- اى محمد 6- وحى كرده است.

(وَ لا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ): اين خطاب، به پيامبر، اما مقصود ديگران است، براى اينكه بهتر در دلها اثر كند. چنان كه فرمايد:( لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ‌) (زمر 65: اگر شرك بياورى، عملت دچار آفت زندگى مى‌شود) يعنى: با خداوند يكتا، خدايى ديگر قرار مده.

(فَتُلْقى‌ فِي جَهَنَّمَ مَلُوماً مَدْحُوراً): زيرا اگر اين كار را انجام دهى با سرزنش و دورى از رحمت حق، سرنگون جهنم مى‌شوى.