آسمان نيستند و قدرتى ندارند، پس براى خداوند شبيه قرار ندهيد. خدا مى‌داند و شما نمى‌دانيد.

قرائت:

يجحدون: ابو بكر از عاصم به تاء و ديگران به ياء خوانده‌اند. قرائت ياء براى اين است كه منظور غير مسلمين است، زيرا مسلمانان منكر نعمتهاى خدا نميشوند.

مقصود از قرائت تاء اين است: قل لهم أ فبنعمة اللَّه تجحدون. آيه بعد «... و بنعمة اللَّه هم يكفرون» مؤيد قرائت ياء است.

لغت:

حفدة: جمع «حافد». اصل اين كلمه به معناى سرعت در عمل است. علت اينكه به ياران «حفدة» گفته ميشود، اين است كه آنها در طاعت انسان، كوشا هستند و سرعت عمل دارند. جميل گويد:

يعنى: كنيزكان، اطراف او به سرعت مى‌چرخند و فرمانبرى مى‌كنند. او مهار شتران را بدست ايشان سپرده است.

اعراب:

(فَهُمْ فِيهِ سَواءٌ): اين جمله، اسميه است كه بجاى جمله فعليه قرار گرفته و در محل نصب است، زيرا جواب نفى است. يعنى «فيستووا».

شيئا: يا بدل است از «رزقاً» يا مفعول است براى آن.

مقصود:

اكنون به بيان يكى ديگر از نعمتهاى خود پرداخته، مى‌فرمايد:

(وَ اللَّهُ فَضَّلَ بَعْضَكُمْ عَلى‌ بَعْضٍ فِي الرِّزْقِ‌): خداوند بمقتضاى حكمت خود، روزى بعضى را توسعه داده و روزى بعضى را تنگ ساخته است.

(فَمَا الَّذِينَ فُضِّلُوا بِرَادِّي رِزْقِهِمْ عَلى‌ ما مَلَكَتْ أَيْمانُهُمْ فَهُمْ فِيهِ سَواءٌ): در باره معناى آن دو قول است: