[سوره الإسراء (17): آيات 23 تا 25]

(وَ قَضى‌ رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً كَرِيماً (23) وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّيانِي صَغِيراً (24) رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِما فِي نُفُوسِكُمْ إِنْ تَكُونُوا صالِحِينَ فَإِنَّهُ كانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُوراً (25))

ترجمه:

پروردگارت دستور داده است كه جز او را نپرستيد و بپدر و مادر، نيكى كنيد.

اگر يكى از آنها يا هر دو نزد تو به پيرى رسند، به آنها مگو: خسته و ملول شدم و آنها را مرنجان و با آنها سخنى ملايم و احترام آميز، بگوى و از روى مهربانى نزد آنها پر و بال فروتنى بگشاى و بگو: پروردگارا آنها را رحم كن، هم چنان كه مرا در كودكى پرورش دادند. پروردگار شما به آنچه در دلهاى شماست، داناتر است. شما اگر شايسته باشيد، خداوند نسبت به توبه كنندگان، آمرزگار است.

قرائت:

كوفيان- بجز عاصم- «يبلغان» و ديگران «يبلغنّ» قرائت كرده‌اند. قرائت اخير، بهتر است، زيرا فاعل آن «احدهما» است و «كلاهما» عطف بر آن است. بنا بر قرائت اول، «احدهما او كلاهما» تأكيد يا بدل است از فاعل «يبلغان» كه به «والدين» برمى‌گردد.

اف: اين كلمه در اينجا و در سوره انبياء و احقاف، بقرائت مكيان و شاميان و