برخى گويند: منظور از طائر، نامه عمل است.

برخى گويند: يعنى براى هر انسانى از وجود خودش دليلى قرار داده‌ايم. او اگر نيكوكار است، طائرش نيكو و اگر بدكار است، طائرش بد است.

(وَ نُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ كِتاباً يَلْقاهُ مَنْشُوراً): روز قيامت كه فرا رسيد، كتابى را برايش بيرون مى‌آوريم كه فرشتگان نگهبان، عمل او را در آن ثبت و ضبط كرده‌اند. اين كتاب، بطور سرگشاده، به او عرضه مى‌شود، تا بخواند و بمضمون آن آگاه گردد. ممكن است ضمير «له» بانسان يا به عمل باز گردد.

(اقْرَأْ كِتابَكَ‌): و به او گفته مى‌شود: كتابت را بخوان. قتاده گويد: كسانى كه در دنيا خواندن بلد نبودند در آنجا مى‌توانند بخوانند.

جابر بن خالد بن نجيح از امام صادق (ع) روايت كرده است كه:

- انسان با خواندن آن كتاب، تمام اعمال خود را بخاطر مى‌آورد، گويى همه را در همان ساعت، انجام داده است. از اينرو مى‌گويد:( يا وَيْلَتَنا ما لِهذَا الْكِتابِ لا يُغادِرُ صَغِيرَةً وَ لا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصاها) (كهف 49: واى بر ما! اين چه كتابى است كه هيچ كار كوچك و بزرگى را فرو گذار نكرده و همه را بحساب آورده است.)( كَفى‌ بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيباً): امروز خودت براى حسابگرى اعمالت، كافى هستى. علت اينكه: انسان را براى حسابگرى اعمال خود كافى دانسته، اين است كه: چون انسان در روز قيامت، اعمال خود را بنگرد كه ثبت شده و توجه كند كه سزاى كردار خود را بطور عادلانه، بدون كم و زياد، مى‌بيند، اعتقاد پيدا مى‌كند و از روى خضوع و تضرع، بدرگاه خدا اعتراف مى‌كند و هيچ راهى براى انكار او باقى نمى‌ماند.

آن روز براى اهل محشر ثابت مى‌شود كه كسى ظلم نمى‌بيند.

حسن گويد: اى پسر آدم، چقدر خداوند نسبت بتو منصف و عادل است كه ترا حسابگر اعمال خودت قرار داده است!( مَنِ اهْتَدى‌ فَإِنَّما يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ‌): هر كس در دنيا براه دين هدايت شود، نتيجه آن بخودش باز مى‌گردد.