[سوره إبراهيم (14): آيات 4 تا 6]

(وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ بِلِسانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ فَيُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (4) وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ بِآياتِنا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (5) وَ إِذْ قالَ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ أَنْجاكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذابِ وَ يُذَبِّحُونَ أَبْناءَكُمْ وَ يَسْتَحْيُونَ نِساءَكُمْ وَ فِي ذلِكُمْ بَلاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظِيمٌ (6))

ترجمه:

و هيچ پيامبرى را نفرستاديم جز بزبان قومش تا براى مردم احكام دين را بيان كند، و خداوند هر كه را بخواهد گمراه و هر كه را بخواهد هدايت مى‌كند و او توانا و حكيم است. ما موسى را با دلائل و معجزاتى فرستاديم كه قومش را از تاريكيها بنور آورد و آنها را بياد ايام عذاب و نعمت خدا افكند. در اين ياد آورى براى مردم شكيبا و سپاسگزار، آياتى است. و ياد آور هنگامى كه موسى بقوم خود گفت: ياد آوريد نعمت خدا را بر خويش، هنگامى كه شما را از آل فرعون- كه شما را عذاب‌