مقصود از احزاب كسانى هستند كه براى دشمنى با پيامبر تشكيل حزب و جمعيت دادند و كسانى كه منكر قسمتى از قرآن شدند، همانهايى هستند كه «رحمان» را انكار كردند. چنان كه فرمود:(وَ هُمْ يَكْفُرُونَ بِالرَّحْمنِ).

(قُلْ إِنَّما أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ وَ لا أُشْرِكَ بِهِ‌): بگو: من فقط مأموريت دارم كه خدا را به يگانگى پرستش كنم و ديگرى را در عبادت، شريك او نسازم.

(إِلَيْهِ أَدْعُوا): من مردم را بسوى خدا دعوت مى‌كنم تا به يگانگى و صفاتش اقرار كرده، در برابر عظمتش بكرنش و نيايش پردازند.

(وَ إِلَيْهِ مَآبِ‌): من بسوى كسى بازگشت مى‌كنم كه مالك سود و زيانهاست، زيرا در روز قيامت، احدى جز او مالك امور نيست هم چنان كه در دنيا نيز چنين است.

(وَ كَذلِكَ أَنْزَلْناهُ حُكْماً عَرَبِيًّا): همانطورى كه براى انبياى پيشين، بزبان خودشان بر آنها كتاب نازل كرديم، كتاب ترا بصورت حكمتى عربى بر تو نازل كرديم. بنا بر اين «حكم» به معناى حكمت است. مثل‌(آتَيْناهُمُ الْكِتابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ) (انعام 89: و آنها را كتاب و حكمت و پيامبرى داديم).

برخى گويند: علت اينكه قرآن را «حكم» ناميده، اين است كه احكام حلال و حرام در آن است و علت اينكه عربى ناميده، اين است كه آورنده آن پيامبر عربى است‌( وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْواءَهُمْ بَعْدَ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ما لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا واقٍ‌):

اين خطاب به پيامبر است. اما مقصود امت اوست. اهواء، جمع هوى بمعناى تمايل به هوس و شهوت است.

اگر موافق هوى و هوسهاى مردم كافر رفتار كنى، بعد از آنكه بوسيله دلالات و معجزات، براى تو علمى حاصل شده است كه شبهه‌ها را زايل و برطرف مى‌سازد، ترا ياورى كه از عذاب خدا حفظ كند و نگهدارنده‌اى كه جلو عذاب خداوند را بگيرد، نخواهد بود(مِنْ وَلِيٍّ) در محل رفع و «من» زائده است.