خداوند روزى را براى هر كه بخواهد گشايش مى‌دهد و نسبت بهر كه بخواهد تنگ مى‌گيرد. آنان بزندگى دنيا شاد شدند. حال آنكه زندگى دنيا در برابر آخرت، متاعى بيش نيست. مردم كافر مى‌گويند: چرا آيتى از پروردگار بر او نازل نشده است؟

بگو: خداوند هر كه را خواهد، گمراه مى‌كند و هر كه به او بازگشت كند، هدايت مى‌كند. آنان كه ايمان آورده و دلهايشان بياد خداوند، آرامش يافته است. آگاه باشيد كه بياد خدا دلها آرامش مى‌يابند. آنان كه ايمان آورده و عمل شايسته انجام دهند، براى آنهاست خوشى و سعادت و نيكى جايگاه.

لغت:

انابه: رجوع به حق بوسيله توبه. انتاب فلان القوم: فلانى مكرراً بسوى قوم آمد. نوبه: بازگشت مكرر.

طوبى: مؤنث «اطيب» از ماده «طيب». اين كلمه اگر چه يائى است، لكن مثل «ضيزى» (نجم 53: ناقص و ستمكارانه) به ياء خوانده نشده، زيرا «طوبى» اسم و «ضيزى» صفت است و بايد فرق ميان آنها محفوظ باشد.

اعراب:

(الَّذِينَ آمَنُوا): محلًا منصوب و تابع‌(مَنْ أَنابَ) است.

الا: حرف تنبيه و ابتداء.

(حُسْنُ مَآبٍ‌): عطف بر «طوبى» كه در محل رفع است.

مقصود:

در آيات پيش، مردمى توصيف شدند كه وفاى به عهد خداوند مى‌كنند و به ديگر صفات پسنديده متصفند. اكنون به توصيف كسانى مى‌پردازد كه به آن صفات متصف نيستند. همانطورى كه دسته اول، پاداششان بهشت است، پاداش اين دسته، چيزى جز جهنم نخواهد بود. مى‌فرمايد:

(وَ الَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثاقِهِ وَ يَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ‌):

آنان كه عهد خدا را مى‌شكنند و آنچه را كه خداوند به پيوند آن امر فرموده‌