اكنون در بيان يكى ديگر از نعمتهاى خود مى‌فرمايد:

(هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً): خداوند، كسى است كه از آسمان باران نازل كرد.

(لَكُمْ مِنْهُ شَرابٌ‌): براى شماست از آب باران، نوشابه‌اى كه بنوشيد.

(وَ مِنْهُ شَجَرٌ): در اين باره دو وجه است:

1- مقصود اين است كه درختان نيز از آب باران مشروب مى‌شوند. پس مضاف حذف شده. يعنى «شرب شجر».

2- مضاف بضمير در كلمه «منه» حذف شده‌است. يعنى «و من انباته شجر» و مقصود اين است كه درخت، از بركت رويش باران، بوجود مى‌آيد و مى‌رويد. حذف مضاف، در ادبيات عرب، رايج است. مثل:

به تقدير «ا من ناحية ام اوفى» يعنى: آيا بقاياى باديه نشينان از ناحيه «ام اوفى» است كه با «جومانه» و «متثلم» سخن نگفت.

(فِيهِ تُسِيمُونَ‌): شما چارپايان خود را در درختها مى‌چرانيد و براى تهيه علوفه، بزحمت نمى‌افتيد.

(يُنْبِتُ لَكُمْ بِهِ الزَّرْعَ وَ الزَّيْتُونَ وَ النَّخِيلَ وَ الْأَعْنابَ وَ مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ‌):

خداوند بوسيله باران كشتزارها و درختان زيتون و نخل و انگور و ساير ميوه‌ها را سبز مى‌كند، تا از آنها بهره‌مند شويد.

(إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ‌): در اين كار، دلالت و حجت واضحى است، براى آنها كه بينديشند و خدا را بشناسند. علت اينكه فقط انديشندگان را ذكر مى‌كند، اين است كه: فقط آنها از اين منظره‌ها و صحنه‌ها بهره‌مند مى‌شوند.

(وَ سَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ): بيان اين جمله، گذشت. در حقيقت، تسخير الهى نسبت به ماه و خورشيد است، نه شب و روز، زيرا روز و شب بر اثر مخفى ماندن خورشيد از نيمى از كره زمين و آشكار بودن آن براى نيمى ديگر، بوجود مى‌آيند. جز اينكه خداوند، در اينجا تسخير را- مجازاً و از باب توسعه در