مشاجره هم از همين اصل است. يعنى: داخل شدن و درهم آميختن سخنان افراد.

ازهرى گويد: شجر، هر چيزى است كه از زمين برويد.

تسيمون: از اسامه، يعنى چرانيدن شتر و رها كردن آن براى چرا. شاعر گويد:

يعنى: در دل وادى ساكن مى‌شوم و اگر كوچ كنم، ديگر حيوانات را نمى‌چرانم.

در حديث است كه:

«لا سوم قبل طلوع الشمس»

برخى گفته‌اند: «سوم» در معامله، از همان اصل چرانيدن، گرفته شده است، از اينرو بعضى گفته‌اند: مقصود اين است كه گوسفندان را پيش از طلوع خورشيد، نبايد بچرا برد، تا پراكنده نشوند و برخى گفته‌اند: يعنى بيع، قبل از طلوع خورشيد، ناپسنديده است، زيرا مشترى به عيب آن توجه نمى‌كند و دچار اشتباه و ضرر مى‌شود.

ذرأ: آشكار كردن چيزى از راه ايجاد آن اين كلمه با «انشأ و فطر» هم معنى است.

اعراب:

(الْخَيْلَ وَ الْبِغالَ وَ الْحَمِيرَ): منصوب به «خَلَقَ» مقدر.

زينة: مفعول له. يعنى «خلقها زينة» ما ذرأ: «ما» موصول و محلا منصوب است. يعنى «خلق ما ذرأ لكم». برخى گفته‌اند:

محلا مجرور و عطف است بر «فى ذلك» مختلفاً: حال الوانه: فاعل «مختلفاً»

مقصود:

در آيات پيش، در پيرامون نعمتهاى خود سخن گفت: اكنون بدنبال همان مطالب، مى‌فرمايد:

(وَ الْخَيْلَ وَ الْبِغالَ وَ الْحَمِيرَ لِتَرْكَبُوها): خداوند اسبان و قاطرها و الاغها را آفريد، براى اينكه بر آنها سوار شويد و كارهاى خود را انجام دهيد.