مى‌دهيد؟ گفتند: ترا بحق بشارت مى‌دهيم. نااميد مباش. گفت: جز گمراهان، چه كسى از رحمت پروردگارش نااميد مى‌شود؟ گفت: اى فرستادگان، چيست كار مهم شما؟! گفتند:

ما بسوى قومى مجرم، فرستاده شده‌ايم. بجز آل لوط، كه همه را نجات مى‌دهيم. بجز زنش كه مقدر ساختيم كه از باقى ماندگان باشد و هلاك شود.

قرائت:

تبشرون: نافع بكسر نون و برخى بفتح نون خوانده‌اند. وجه قرائت نافع اين است كه نون دوم بخاطر تكرار و سنگينى حذف شده است. نه نون اول كه علامت رفع است. حذف اين نون- كه زايده است- در كلام عرب شايع است. مثل:

يعنى: آيا بمرگ كه ناگزير ملاقاتش خواهم كرد، مرا مى‌ترسانى.

ابن كثير، نون «تبشرون» را به تشديد و كسره خوانده‌است. وجه آن، ادغام نون اول در نون دوم است. وجه فتحه نون اين است كه مفعول آن حذف شده است.

برخى بروايت از يعقوب «تبشرونى» خوانده‌اند.

يقنط: ابو عمرو و كسايى اين كلمه را در هر كجا باشد بكسر نون و ديگران بفتح نون خوانده‌اند. اينها دو لغتند و تفاوتى از لحاظ معنى ندارند.

لمنجوهم: اهل كوفه- بجز عاصم و يعقوب- بدون تشديد و ديگران به تشديد خوانده‌اند. به تشديد از باب تفعيل و بدون تشديد، از باب افعال است و هر دو در قرآن كريم بكار رفته. مثل‌(وَ نَجَّيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا) (انبياء 88) و(فَأَنْجاهُ اللَّهُ مِنَ النَّارِ) (عنكبوت 24) قدرنا: ابو بكر از عاصم بدون تشديد (همچنين در سوره نمل) و ديگران به تشديد خوانده‌اند. هر دو بر حسب لغت، يك معنى دارند. هذلى گويد:

يعنى: شترى نيرومند كه من خواستم بساقش بكوبم و بر اثر زدن من بر زمين افتاد، هم چنان كه درخت خشك بر اثر وزش باد، سقوط مى‌كند.