روزى است. مقصود اين است كه: همه نيكيها از جانب خداوند است. او بر حسب مصلحت و حاجت، ايجاد و بخشش مى‌كند.

اكنون به بيان كيفيت نازل شدن باران پرداخته، مى‌فرمايد:

(وَ أَرْسَلْنَا الرِّياحَ لَواقِحَ‌): بادها را به جريان مى‌آوريم تا ابرها را آبستن باران كنند.

(فَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَسْقَيْناكُمُوهُ‌): و از آسمان آب، نازل كرديم و از آن آب به شما نوشانيديم و به شما قدرت بخشيديم.

(وَ ما أَنْتُمْ لَهُ بِخازِنِينَ‌): شما حافظ و خزانه‌دار باران نيستيد، بلكه خداوند آن را حفظ مى‌كند، از آسمان نازل مى‌كند، در اعماق زمين نگهدارى مى‌كند و باندازه حاجت، از چشمه‌ها بيرون مى‌آورد. اينكارها از قدرت بشر، خارج است.

(وَ إِنَّا لَنَحْنُ نُحْيِي وَ نُمِيتُ‌): در اينجا اين نكته را بيان مى‌كند كه خداوند، هر گاه بخواهد خلق را احيا و هر گاه بخواهد، مى‌ميراند.

(وَ نَحْنُ الْوارِثُونَ‌): مائيم وارث زمين و كسانى كه بر روى آن هستند. زيرا هنگامى كه خلق را فانى كرد واحدى بر روى زمين باقى نماند، همه اشياء بازگشت به او مى‌كنند و تنها اوست كه هر گونه تصرفى مى‌تواند در آنها انجام دهد.

(وَ لَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَقْدِمِينَ مِنْكُمْ وَ لَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَأْخِرِينَ‌): در اين باره اقوالى است:

1- مجاهد و ضحاك و قتاده گويند: يعنى آنهايى كه گذشته و آنهايى كه باقى مانده‌اند، شناختيم.

2- شعبى گويد: يعنى اولين و آخرين را دانستيم.

3- سعيد بن مسيب گويد: يعنى شناختيم كه چه كسانى در جنگ، در صف جلو هستند و چه كسانى در صف عقب.

4- حسن گويد: يعنى دانستيم كه چه كسانى در راه خير شتاب مى‌ورزند و چه كسانى كندى مى‌كنند.