- مگر شما مسلمان نبوديد؟! گويند:

- بوديم.

گويند:

- اسلام شما به شما سودى نبخشيد و اكنون با ما در آتش هستيد.

گويند:

- ما را گناهانى بود كه به كيفر آنها گرفتار جهنم شديم.

خداوند كه اين سؤال و جوابها را مى‌شنود، امر مى‌كند كه تمام مسلمانان از آتش بيرون آيند. در اين هنگام كفار، مى‌گويند: كاش ما هم مسلمان بوديم.

(ذَرْهُمْ يَأْكُلُوا وَ يَتَمَتَّعُوا): آنها را بحال خود گذار، تا در دنيا همچون چارپايان بخورند و كيف كنند.

(وَ يُلْهِهِمُ الْأَمَلُ‌): و آرزوهاى دروغشان آنها را از پيروى پيامبر و قرآن باز دارد. لهو به معناى سرگرمى و فراموشى است.

(فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ‌): همين كه قيامت فرا رسيد و گرفتار عذاب شدند و به آنچه منكر آن بودند، رسيدند، خواهند فهميد. اين آيه، اشاره باين است كه: انسان بايد همت خود را در راه تحصيل آخرت بكار اندازد و براى مرگ آماده شود و بسوى توبه، شتاب كند و آرزوهايى كه او را از آخرت، باز مى‌دارد. بدل راه ندهد.

از على (ع) روايت است كه:

«ان اخوف ما اخاف عليكم اثنان: اتباع الهوى و طول الامل، فان اتباع الهوى يصد عن الحق و طول الامل ينسى الآخرة»

يعنى: از دو چيز بسيار دشوار، نسبت بشما مى‌ترسم: پيروى هواى نفس و درازى آرزو، زيرا پيروى هواى نفس، از حق باز مى‌دارد و درازى آرزو آخرت را از ياد مى‌برد.

(وَ ما أَهْلَكْنا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا وَ لَها كِتابٌ مَعْلُومٌ‌): هيچ ساكنان قريه‌اى را هلاك نكرديم، جز اينكه آنها را مدتى معين بود كه ناگزير مى‌بايد آن مدت را سپرى كنند و روزگارشان به سرآيد، بنا بر اين، اين كافران نيز از مهلت من، مغرور نشوند. زيرا