و شكر اين نعمت را ترك كردند؟ از امام صادق (ع) روايت شده است كه: بخدا ما نعمت الهى هستيم كه خداوند به بندگان خود انعام كرده است و بوسيله ما مردم رستگار مى‌شوند. اين روايت را على بن ابراهيم در تفسير خود آورده است. احتمال ديگر در باره معناى آيه اين است كه: مقصود همه نعمتها باشد و مردم بجاى اينكه شكر نعمتها را بجاى آورند، كفران نعمت مى‌كنند. در اينكه مقصود چه كسانى هستند، اختلاف است. از على (ع) و ابن عباس و سعيد بن جبير و ضحاك و مجاهد روايت شده كه:

منظور كفار قريش است كه پيامبر را تكذيب و خود را براى جنگ و دشمنى با او آماده كردند. از على (ع) در اين باره سؤال كردند. فرمود: فاجرترين قريش: بنى اميه و بنى مغيره، منظور است. بنى اميه را خداوند تا وقتى معين مهلت داده و بنى مغيره را در روز جنگ بدر، بدست شما منكوب ساخته است. برخى گويند: منظور جبلة ابن ايهم و تابعان اوست كه به روميان پيوستند.

(وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ): و قوم خود را در جنگ بدر به خانه هلاك فرستادند. برخى گويند: يعنى قوم خود را به مخالفت با پيامبر دعوت و آنها را در آتش جهنم سرنگون كردند.

(جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَها وَ بِئْسَ الْقَرارُ): اين جمله، تفسير(دارَ الْبَوارِ) است. يعنى:

خانه هلاك، جهنم است كه چه بد خانه‌اى است!( وَ جَعَلُوا لِلَّهِ أَنْداداً): اين مردم ناسپاس، براى خدا، در عبادت، شريك قرار دادند و اين علاوه بر كفر و ناسپاسى ايشان بود.

(لِيُضِلُّوا عَنْ سَبِيلِهِ‌): تا سر انجام بگمراهى گرفتار شوند. اين «لام» براى عاقبت است نه غرض، زيرا غرض آنها از پرستش بتها هلاك شدن و گمراهى نبود. و اگر قرائت فعل بضم ياء باشد، يعنى: براى اينكه مردم را از راه خدا گمراه كنند. سپس به پيامبرش فرمود:

(قُلْ تَمَتَّعُوا فَإِنَّ مَصِيرَكُمْ إِلَى النَّارِ): به اين كفار بگو: از آنچه مى‌خواهيد و مى‌پسنديد، لذت ببريد كه سر انجام كار شما جهنم خواهد بود. اگر چه در اينجا امر كرده است كه لذت برند و منتفع شوند، لكن مقصود، تهديد آنهاست.