(مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ خَبِيرٍ) و اين قرآن از نزد آن خدايى براى شما آمده است كه در كارهاى خود حكيم، و نسبت بأحوال خلق و مصالحشان دانا و خبير است.

(أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنَّنِي لَكُمْ ...) خداوند اين كتاب را نازل كرده تا بشما دستور دهد كه جز او را نپرستيد، و من شما را از نافرمانى و عقاب الم انگيزش بيم دهم و بفرمانبردارى و پاداش نيكويش نويد بخشم.

(وَ أَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ) او را هدف آمال خود قرار داده و آمرزش از وى بخواهيد و بوسيله توبه بدرگاهش توسل جوييد. و جبائى گفته: يعنى نسبت به گناهانتان از وى آمرزش بخواهيد، و در آينده نيز هر گاه گناهى از شما سر زد بدرگاهش توبه كنيد. و فراء گفته است: «ثم» در اينجا بمعناى «واو» است، و توبه و استغفار هر دوى آنها يكى است و «توبه» براى تأكيد آمده است.

(يُمَتِّعْكُمْ مَتاعاً حَسَناً إِلى‌ أَجَلٍ مُسَمًّى) يعنى وقتى شما از او آمرزش خواستيد و بدرگاهش توبه كرديد شما را در دنيا از نعمت آسايش و خوشى و وسعت تا هنگامى كه مرگتان مقدر شده بهره‌مند ميكند. و زجاج گفته: يعنى شما را باقى ميگذارد و مانند مردمان كافر گذشته بعذاب استيصال دچار نمى‌سازد و از بين نمى‌برد.

(وَ يُؤْتِ كُلَّ ذِي فَضْلٍ فَضْلَهُ) برخى گفته‌اند: فضل در اينجا بمعناى تفضيل و اعطاء است، و ضمير در «فضله» بصاحب فضل بر ميگردد و معناى آن چنين ميشود كه بهر كس مطابق برترى او از نظر مال و سخن و ساير اعمال دست و پا، پاداش آن را ميدهد. و معناى ديگر آن است كه بهر كس هر چه كار كند پاداش عمل او را باندازه عملش ميدهد، زيرا هر كس اعمال نيك او در دنيا بيشتر باشد درجات او در بهشت بيشتر خواهد بود، و روى اين معنى بهتر آن است كه ضمير در «فضله» را بخداى تعالى بازگردانيم.

(وَ إِنْ تَوَلَّوْا) و اگر آنان از دستورات خدا روى بگردانند. و يا اگر شما روى بگردانيد.

(فَإِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ‌ يَوْمٍ كَبِيرٍ) من از عذاب روز بزرگ يعنى روز قيامت بر شما بيمناكم، و معناى بيمناكى بمعناى شك و ترديد نيست بلكه بمعناى يقين است‌