ظاهرى (بدون اطلاع از خيانت آن زن) گفت: پروردگارا اين پسر من است ... و خداى تعالى نيز با بيان اين جمله كه فرمود:(إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ) پرده از روى كار بر داشت و خيانت همسرش را بدو اطلاع داد.

ولى اين وجه ضعيف است.

اولا- بجهت آنكه با ظاهر قرآن منافات دارد كه نوح او را بعنوان فرزند خطاب كرد در آنجا كه خدا گويد(وَ نادى‌ نُوحٌ ابْنَهُ».)

و ثانياً- انتساب چنين مطلبى بر پيمبران الهى جايز نيست و مقام آنها از امثال اينگونه مطالب منزه و مبرا است، و خداى سبحان براى عظمت و شخصيت آنها از امثال اينگونه نسبتهاى ناروا و بلكه مطالب كوچكترى كه موجب تنفر مردم گردد مقام- شان را مبرا ساخته است. و در حديثى از ابن عباس روايت شده كه گفته است: زنان پيمبران هيچگاه زنا نكردند، و خيانت زن نوح (كه در قرآن ذكر شده) اين بود كه شوهرش را بديوانگى نسبت ميداد، و خيانت زن لوط (هم كه باز در قرآن ذكر شده) آن بود كه مردم را از ورود مهمانان بر او مطلع ميساخت (بشرحى كه در همين سوره و سوره‌هاى ديگر بيايد؟.

4- وجه چهارم اين است كه گفته‌اند: پسر مزبور پسر زن نوح بود (كه از شوهر ديگرى داشت) و باصطلاح ربيبه نوح بود، و مؤيد اين قول است قرائت «ابنه» بفتح هاء و هم چنين قرائت «ابنها»- كه قبل از اين بيان كرديم.

ولى بهتر در تأويل آيه همان دو قول اول است.

(إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ) معناى اين جمله را در بحث قرائت روى دو قرائتى كه شده است بيان داشتيم. و سيد مرتضى (ره) گفته است: معناى آيه اين است كه پسر تو داراى عملى ناشايسته است، و براى اين تأويل استشهاد بقول خنساء كرده كه گويد:

[1]- يعنى اين شترى كه بچه‌اش را كشته‌اند تا وقتى كه ياد بچه‌اش نيست ميچرد( و علوفه ميخورد) و همين كه ياد بچه‌اش افتاد از شدت اضطراب و نگرانى بعقب و جلو ميرود و اينطرف و آن طرف ميگردد.