باو ايمان نياورده بود (40) و بدانها گفت: بكشتى سوار شويد، بنام خدا (تبرك جوييد) در وقت سوار شدن و ايستادنش، كه پروردگار من آمرزنده و مهربان است (41) و آن كشتى آنها را در ميان موجى چون كوه‌ها راه مى‌برد، و نوح پسرش را كه در كنارى بود صدا زد كه اى پسر تو هم با ما سوار شو و با كافران مباش (42) وى گفت: بكوهى پناه ميبرم تا از (خطر) اين آب نگاهم دارد، بدو گفت: امروز از فرمان خدا (و عذاب وى) نگهدارى (و نگهبانى) نيست مگر آن كس را كه او رحم كند. و موج (دريا در اينوقت) ميان آن دو حائل شد و از جمله غرق شدگان گشت (43).

قرائت:

از على بن ابى طالب و امام باقر و حضرت صادق : و هم چنين از عروة زبير نقل شده كه در آيه سوم «و نادى نوح ابنه»- بفتح نون و هاء- خوانده‌اند، و از عكرمه نيز نقل شده كه «ابنها» خوانده است، و معناى قرائت عكرمه معلوم است كه مرجع ضمير زن نوح است، و آن پسر زن نوح 7 بوده، و روى قرائت ائمه اطهار نيز «ابنه» مخفف «ابنها» است كه در معنى با قرائت عكرمه يكسان است.

شرح لغات:

فور: بمعناى غليان و جوشش است، و اصل آن بمعناى ارتفاع و بالا آمدن است چنانچه گويند: «فار القدر» يعنى آنچه در ديگ بود بواسطه غليان بالا آمد.

ارساء: نگهداشتن كشتى است بوسيله‌اى كه آن را نگاه دارد.

عصمت: نگهدارى.

تفسير:

خداى سبحان در اين آيات جريان نابود كردن قوم نوح را اينگونه خبر ميدهد:

(حَتَّى إِذا جاءَ أَمْرُنا) يعنى چنانچه گفته شد اين بود وضع نوح و قوم وى تا وقتى كه فرمان ما درباره فرود آمدن عذاب در رسيد.

(وَ فارَ التَّنُّورُ) و آب بشدت از تنور جوشيده و بالا آمد. و درباره اين تنور چند قول است: