(وَ لكِنِّي أَراكُمْ قَوْماً تَجْهَلُونَ) و من شما را مردمى مى‌بينم كه در مورد حق و اهل حق نادانى مى‌كنيد، و يا در مورد اينمطلب كه فضيلت و برترى مردم بوسيله دين است نه بسبب دنيا نادانى مى‌كنيد، و معناى سومى كه گفته‌اند: آنست كه شما در اين درخواست كه من مؤمنان را از خود دور كنم نادانى مى‌كنيد.

(وَ يا قَوْمِ مَنْ يَنْصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ طَرَدْتُهُمْ) اى مردم اگر من اين مردمان با ايمان را طرد كنم در نتيجه اينان در آخرت در پيشگاه خداوند خصم من گردند كيست كه در آن وقت مرا از عذاب خدا حفظ كند؟

(أَ فَلا تَذَكَّرُونَ) آيا انديشه نمى‌كنيد تا بدانيد كه حقيقت همانست كه من ميگويم و اينكه بعضى خواسته‌اند اين آيه را دليل بر نفى شفاعت از گنهكاران بگيرند صحيح نيست، زيرا نصرت و يارى (كه در اين آيه هست) بمعناى دفاع از روى قهر و غلبه است، و شفاعت بمعناى درخواست از روى خضوع و خواهش است، و ارتباطى بهم ندارد.[1](وَ لا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزائِنُ اللَّهِ) و من بيش از آن حدى كه هستم و زياده از مقدار، خود را بالا نبرم كه ادعا كنم مقدرات خدا در نزد من است و من هر چه خواهم ميتوانم انجام دهم و بهر كه خواهم بدهم و از هر كه خواهم بازگيرم ... و برخى گفته‌اند: منظور از خزينه‌هاى خدا كليدهاى روزى بندگان او است، و اين جمله پاسخ گفتار آنها است كه‌

[1]- خلاصه استدلال آن كس كه ميخواهد براى نفى شفاعت به اين آيه تمسك جويد اين است كه نوح 7 ميفرمايد: اگر من چنين عمل خلافى را مرتكب شوم كسى در قيامت نيست كه مرا يارى كند ... و از اين جمله معلوم ميشود كه در قيامت كسى نيست كه ديگرى را يارى و شفاعت كند، و با اين جمله خداى تعالى نفى شفاعت را در قيامت بيان فرموده؟ چنانچه نوح پيغمبر نيز از خود نفى كرده و گفته: من در قيامت شفيعى ندارم.

و خلاصه پاسخى كه مؤلف بزرگوار از اين حرف داده اين است كه فرق است ميان شفاعت و ميان نصرت، اين آيه ميگويد: كسى نيست كه در قيامت يارى و نصرت ديگرى را در مقابل عذاب خدا بنمايد، و يارى و نصرت در جايى اطلاق ميگردد كه كسى بخواهد از روى قهر و غلبه ديگرى را مقهور خويش سازد، اما در معناى شفاعت قهر و غلبه نيست بلكه شفاعت بصورت درخواست و خواهش است، و بنا بر اين آيه شريفه ارتباطى بمسئله شفاعت و نفى آن ندارد.