ابراهيم خليل الرحمن همان ابراهيمى كه نمرود آتشى فراهم كرد تا او را بسوزاند و خدا آن آتش را بر او سرد و سلامت كرد، و از آن نجاتش داد، اى عزيز بدان كه ما خاندانى هستيم كه پيوسته بلا و گرفتارى از جانب خدا بر ما شتابان بوده تا ما را در فراخى و سختى بيازمايد، و اكنون بيست سال است كه مصيبتهاى پى در پى بمن رسيده، نخست آنكه پسرى داشتم كه نامش را يوسف گذارده بودم و دلخوشى من از ميان فرزندان ديگرم به او بود، و او نور چشم و ميوه دلم بود تا اينكه برادران ديگرش كه از طرف مادر با او جدا بودند از من خواستند وى را بهمراه ايشان براى بازى بفرستم، صبحگاهى او را همراهشان كردم و رفتند، و شامگاه گريه‌كنان پيش من آمدند و پيراهن او را بخونى دروغى رنگين كرده و اظهار داشتند كه گرگ او را خورده است فقدان او اندوه مرا زياد كرد و از فراغش گريه‌ها كردم تا جايى كه چشمانم از اندوهش سفيد شد، و او برادرى داشت كه من باو دلخوش بودم و همدم من بود، و هر گاه ياد يوسف ميافتادم او را بسينه ميگرفتم و همين سبب ميشد قدرى از اندوهم تسكين يابد تا اينكه برادرانش گفتند: تو از ايشان خواسته‌اى و دستور داده‌اى او را همراه خود بمصر بياورند و اگر نياورند آذوقه بآنها نخواهى داد، من هم او را فرستادم تا گندم براى ما بياورند ولى چون بازگشتند او را با خود نياوردند و اظهار كردند كه وى پيمانه مخصوص شاه را سرقت كرده با اينكه ما خاندانى هستيم كه دزدى نمى‌كنيم، و بدين ترتيب او را نزد خود بازداشت كردى و مرا بفراغش مبتلا ساختى و اندوهم را در دوريش سخت كردى تا آنجا كه پشتم از اين پيش آمد خم شد و مصيبتم بزرگ شد اضافه بر مصيبتهاى پى در پى ديگرى كه بر من رسيده، اكنون بر من منت بگذار و او را آزاد كن و از زندان نجاتش ده و سهم گندم ما را پاك كن در قيمت آن سخت نگير و پيمانه ما را كامل گردان و در آزادى و فرستادن خاندان ابراهيم شتاب فرما.

فرزندان يعقوب نامه را آورده و در قصر سلطنتى بدست يوسف دادند و گفتند:

(يا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ ...) تا بآخر آيه- و سپس ادامه داده گفتند: برادرمان ابن يامين را بما باز ده و اين هم نامه‌اى است كه پدر ما يعقوب در اينباره نوشته و از تو