كه قصد خيانت نسبت بناموس تو داشته جز اين نيست كه او را زندانى كنى يا با ضربه هاى شلاق بسختى او را تنبيه كنى. و گويند: اگر زليخا در عشق و محبت خود صادق و راستگو بود، و حقيقتاً يوسف را دوست ميداشت اين سخن را نمى‌گفت و گناه را به گردن او نمى‌انداخت، و از اين سخن معلوم ميشود كه پايه دوستى او را شهوت تشكيل داده بود.

(قالَ هِيَ راوَدَتْنِي عَنْ نَفْسِي) يوسف كه چنان ديد چاره‌اى نداشت جز آنكه حقيقت را بگويد و اتهام زليخا را از خود دور سازد، و اگر زليخا آن تهمت را بيوسف نزده بود و آن سخن دروغ را بر زبان نياورده بود يوسف نيز پرده از روى كار بر نمى- داشت و حقيقت را بر زبان نمى‌آورد، و از اينرو فرمود: اين نسبتى را كه زليخا بمن ميدهد تهمتى بيش نيست و خود او بود كه اين تقاضا را از من كرد!(وَ شَهِدَ شاهِدٌ مِنْ أَهْلِها) ابن عباس و سعيد بن جبير گفته‌اند: شاهدى كه خدا در اين آيه فرموده كودكى شيرخوار بود كه در گهواره قرار داشت، و برخى گويند:

خواهر زاده زليخا و سه ماهه بوده است. و در نقل ديگرى از ابن عباس و نيز از حسن و قتاده و عكرمه نقل شده كه گفته‌اند: شاهد مزبور مرد حكيم و فرزانه‌اى از خاندان زليخا بود كه بپاكدامنى يوسف گواهى داد، و جبائى نيز همين قول را اختيار كرده و گفته است: اگر شاهد مزبور كودك خرد سالى بوده همان گفتارش معجزه بود و احتياجى به بيان و ذكر استدلال نبود، و سدى گفته: وى پسر عموى زليخا بود كه با شوهر زليخا دم در نشسته بود.

(إِنْ كانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِنْ قُبُلٍ فَصَدَقَتْ ...) استدلالى كه شاهد مزبور كرد اين بود كه گفت: اگر پيراهن يوسف از جلو دريده حق با زليخا است و يوسف دروغ ميگويد، زيرا معلوم ميشود علاقه از طرف يوسف بوده و زليخا از خود دفاع ميكرده اما اگر پيراهن از عقب دريده شده معلوم ميشود زليخا در تعقيب او بوده و يوسف ميگريخته است.

(فَلَمَّا رَأى‌ قَمِيصَهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ) و چون شوهر زليخا پيراهن يوسف را ديد كه از عقب دريده به خيانت زليخا واقف گرديد.